Dark Virtual Poetry

όπως η γη όταν πλημμυρίζει από τον θρήνο του βουνού για τα καμένα παιδιά του


Ούτε ένα θεό δεν φτύνει
έτσι για τα μάτια του κόσμου έστω απαρχαιωμένο επίδεσμο
παρά μένει ταμπουρωμένη στο άσπρο ξέξασπρο και χωρίς φτού ξελευθερία όνειρο
Σαν παρθένα που όσες φορές έγινε πουτάνα
εις πείσμα της αχρωματοψίας τόσες την έκαναν ξανά παρθένα
Κάτι κοκκινίζει άσχημα πέρα στην θάλασσα
μια πολική γυναίκα έχασε τα πόδια της στο αναπάντεχο λιώσιμο της νύκτας
και εγώ ξέρω πολύ καλά πως είναι να τραγουδάς μόνη σου πίσω από την λευκή μάντρα
χωρίς ούτε έναν ελάχιστο έπαινο από τους παροικούντες την ίδια αρρώστια που πάσχει κι εκείνη
Κανείς δεν σε απολύει όσους φόνους κι αν κάνεις – προς θεού μην το παραδεχτείς μόνο –
μα όλοι σε υιοθετούν γιατί έχεις όμορφα μεγάλα κάτασπρα μάτια, μητέρα
Δεν έχω πολλά πράγματα να πάρω φεύγοντας
Μόνο ένα μαχαίρι για να σκαλίζω την πληγή εμποδίζοντας ό, τι και αν είναι αυτό που υπόσχεται πως υπάρχει μακριά πολύ μακριά από την γυάλα μου
Δεν είναι θέμα εμπιστοσύνης. Γιατί αυτήν την δώρισα απλόχερα από τον πρώτο κιόλας θάνατο. Είναι που φοβάμαι τυχόν αλλαγή σχήματος της ασθένειας. Πως μετά εκείνη θα ξέρει από πού ανασαίνουν οι δραπέτες;
Δεν έχω πολλά πράγματα να πάρω φεύγοντας. Μόνο ένα μαχαίρι και μια απόφαση.
Δεν πρέπει να σκέφτομαι πως εκεί έξω ίσως υπάρχουν περισσότερες γυάλες απ όσες μπορώ να δω.

όπως το χέρι όταν σπάει στην μυρωδιά του αίματος έτσι κι εγώ ...


Μαρία Ροδοπούλου


Y.Γ.

Όλες οι αναρτήσεις των τελευταίων 2 μηνών αποτελούν απόσπασμα
ενός ποιητικού διαλόγου με τίτλο 'Στην γυάλα". Αναζητείται επίμονα
ο επίλογος λόγω ασφυξίας ...