Αποδοχή

Με αντιλαμβάνομαι στον χώρο
ως μια αόριστη υπενθύμιση του παρελθόντος
κιτρινισμένα δάκτυλα
κλειδωμένες αυλόπορτες
και οι μεταμφιεσμένες οντισιόν της σκιάς μου
που κλαίνε από μέσα τους

Με συνειδητοποιώ στον κόσμο
ως το παραμύθι με τα χαλασμένα δόντια
μολυβένιοι άγγελοι
η ωραία κοιμωμένη με μάτια σαπισμένα
και πνευμόνια με φθαρμένα σανδάλια
οι μακιγιαρισμένες πρόβες της σκιάς μου
που κλαίνε από μέσα τους

Με αποδέχομαι στα τρίκλινα αναμονής
ως φευγαλέα υποχρέωση
μετάγγιση ικεσίας
ώρα αρνητική οι διπλανοί μου

Εγώ
με το λευκό καπελάκι μου
στραβά βαλμένο στα χείλη
ανώνυμη δωρήτρια
υπενθύμισης τέλους

Με προσθέτω
μικρή χάντρα
στο κεχριμπαρένιο κομπολόι της ανυπαρξίας





Μαρία Ροδοπούλου