Απρόσμενο διάλλειμα

Καταμεσής διαλλείματος σιδηροδρομικών ανταρσιών. Έκτακτο περιστατικό πυρετώδους πτήσης.

Στα φυλλώματα των ασθενικών δέντρων, στις καμένες λεωφόρους και στα πεινασμένα περιστέρια παρακολουθώ την ιστορία της.  Στ απλωμένα χέρια, στα σκυλιά που δείχνουν την κοιλιά τους στα ξώφαλτσα ψίχουλα. Στον μεταμφιεσμένο θάνατο.  Στους χορευτές του νερού. Στον γονιό της που ξημερώνει στα βότσαλα.  Στους συλλέκτες βαγονιών.  Στους μετρητές της αξιοπρέπειας. Στην κραυγή μας. Στα προβλήματα που κανείς δεν μπήκε στον κόπο να λύσει. Στα παιδιά που ξεβράζει η αμνησία της πέτρας.  Στο κορίτσι που πλέκει βραχιόλια μόνο και μόνο για να τα ξηλώσει.  Μπροστά στον γεμάτο δρόμο, στο πλάι του. Στην δειλία εκείνης που θέλει να φύγει.  Στον δρόμο που περπατήσαμε κι όμως δεν αγαπήσαμε. Την ιστορία της, σου λέω.  Τις περισσότερες φορές αποκαλύπτεται στην κίνηση.  Τα δευτερόλεπτα που τεντώνει τις φλέβες της στον ουρανό. Τα λεπτά που δροσίζει το άπειρο με το βλέμμα της και κρατά  ακέραια την μοναδική υπόσχεση. Αλλά υπάρχουν και οι μαρμαρωμένες στιγμές που επισυνάπτονται στον χρόνο σαν ν’ ανοίγει παράθυρο στο κενό. Και εκεί φανερώνεται ολόκληρο κεφάλαιο.  Το τελευταίο θα γραφτεί ερήμην της. 

Πλατεία ανθρώπων, ώρα άρνησης κάτω από έναν ήλιο που συμμετέχει στην αποχή.  Εκείνη κρυμμένη στα δάκτυλά της , κομπάρσος άλλης σκηνής. Μια πεταλούδα πολιορκεί τον ώμο της γυναίκας με τα φούξια μάτια που υπογράφουν ταξίδια. «Να σαλπάρω τώρα;» ρωτάει σιγανά. Δεν θέλει να τρομάξει το αναπάντεχο.  Στα κατάρτια της  κρεμασμένη για παραδειγματισμό η συντριβή.  Στο χαμόγελό της  οι χίμαιρες και ο κυνηγός τους  αυτοκτονούν.  «Απλά,  δεν παραδίδομαι» . Το αγόρι πέφτει στα πόδια της Άπω Ανατολής αλλά είναι εκείνη που τελικά γονατίζει.
  Το κορίτσι με τα καστανά μαλλιά παραπατά στις ίσιες πλάκες.
Τα εφηβικά πόδια απομακρύνουν την ποδοπατημένη ευθεία. Η πεταλούδα αφήνει ένα μόνο όνειρο στην φωτογραφική μηχανή. Και ένα φιλί στα χαμομηλένια βλέφαρα του κοριτσιού.  Εξάλλου οι θυσίες δεν αξιολογούνται αριθμητικά ή έτσι της είπε ο Θεός που τελευταία παίζει κρυφτό.  Η συνειδητοποίηση της πτήσης ή πώς να δωρίζετε με χάρη ένα όνειρο που θα μείνει όνειρο. Είναι και αυτό μοναδικό ταλέντο. Το απραγματοποίητο, μοιάζει να λέει η πεταλούδα. Το ξέρεις πως αν την πιάσεις θα ξεψυχήσει. Και πώς να βρεις Θεό με τέτοιο φορτίο στα φτερά σου.  Η γυναίκα με τα φούξια μάτια, εξακολουθεί να μένει ακίνητη έστω και αν το απρόσμενο αναχώρησε. Με νωχελικό τρόπο. Μια δυο τρεις φορές ανοιγοκλείνει τα μαύρα τσίνορα.  Δεν θα μπει στον κόπο να βάλει στο ζύγι την περιπέτεια. Θα την κρατήσει ασπίδα απέναντι στον απεργό ήλιο. Θα τον νικήσει με τα ίδια του τα όπλα.

Εκείνη παραμένει στα σκαλιά της ιστορίας. Με ένα καμένο τσιγάρο στο στόμα και έναν άδειο, μα τόσο άδειο ώμο.  Μια μέρα θα μαζέψει κοντά της όλα τα χρωματιστά τρένα.

 Και στον επόμενο άχρωμο χτύπο  θα πραγματοποιήσει την υπόσχεση.


Μαρία Ροδοπούλου


υγ. Στην καπετάνισσα και στους δύο μικρούς ναύτες της

Ένα αναμφισβήτητο γεγονός

Ο θάνατος έχει μιαν αυτάρκεια, μιαν αλαζονική ανωτερότητα. Σαν οτιδήποτε που είναι σίγουρο ό, τι θα συμβεί. Είναι μια βεβαιότητα. Όπως το τεράστιο, ασάλευτο νερό μυστικής λίμνης που ταράσσεται στιγμιαία από την πτώση μιας πέτρας αλλά διώχνει γρήγορα από πάνω του, την προσωρινή γνώση. Η πέτρα έχει μια ψευδαίσθηση, μια λανθασμένη πεποίθηση. Στέκεται καμαρωτή στις όχθες του αμίλητου νερού και καμώνεται πως αυτή επέλεξε το που θα ακουμπάει την ύπαρξή της. Μέχρι ένα μεσημέρι που ένα αγόρι περπατά αφηρημένο χωρίς να προσέχει τίποτα γύρω του. Είναι ερωτευμένο και κλωτσάει χωρίς δεύτερη σκέψη την πέτρα. Σαν οτιδήποτε ετοιμόρροπο, σαν το μαντήλι που κοσμεί τα μαλλιάς μιας κοπέλας και ξάφνου ο άνεμος το παρασέρνει και το ακουμπάει γελώντας στα χέρια μιας γριάς.

Ο θάνατος έχει μια αδιαφιλονίκητη ανεξαρτησία. Είναι μια εδραιωμένη συνείδηση. Σαν οτιδήποτε που είναι σίγουρο ό, τι θα συμβεί. Είναι μια βεβαιότητα.

Ένα αναμφισβήτητο γεγονός.


Μαρία Ροδοπούλου