Χωρίς υπεράσπιση

Οι καραδοκούσες αφορμές κείτονται στα συντρίμμια της αιτίας
οι πτώσεις που δεν προήρθαν από πτήσεις σε οποιοδήποτε ύψος
και οι φθαρμένες σόλες  με τον γλιτσιασμένο θόρυβο στους λιωμένους δρόμους
καθώς τα απομεσήμερα περπατώ απεγνωσμένα
 στης στέρησης τον ξεχειλωμένο λόφο
γύρω μου τα σκοτάδια σηκώνουν το βλέμμα τους προς τα πάνω
αναζητώντας εκείνον που δεν βρήκαν ή που δεν τους θέλησε
τόσος ήλιος εξάλλου τριγύρω
δεν σηκώνεις εύκολα ανάσα  
κι ας έχεις μερικούς δαίμονες
να προσφέρεις σ’ εκείνους που την στέγη σου αρνούνται

φοβούνται την συννεφιά αλλά τους συγκλονίζει η επιθυμία
είναι στα λευκά οστά τους που τρέμουν την αγκαλιά σου

Οι άθραυστοι  τοίχοι συμμετρικά χτισμένοι μέσα μου
αθώοι από κάθε απαλλαγή λόγω αμφιβολιών
τα μάτια γεμάτα νεκρά ελάφια
και τα έδρανα πλημμυρισμένα από πρόθυμους κατήγορους
οι κοίτες των χειλιών μου ξεχειλίζουν σκοτωμένο αίμα
καθώς τα απομεσήμερα τρέχω απεγνωσμένα
στης έλλειψης την πρησμένη κατηφόρα
γύρω μου οι νύχτες σηκώνουν τα πέπλα τους
προσκαλώντας τον ερωμένο που δεν απάντησαν
ή που απλά τις προσπέρασε
τόσος ήλιος εξάλλου τριγύρω
δεν ανοίγεις εύκολα το σώμα
κι ας έχεις ατελείωτα χιλιόμετρα πληγές
να χαρίσεις σε εκείνους που την στέγη σου φοβούνται

και μένεις μόνη  με άδεια ελαφίσια μάτια  
να παίζεις το γαϊτανάκι
που πανάκριβα σου δίκασαν 
χωρίς ποτέ να υπερασπιστείς την ενοχή σου


Μαρία Ροδοπούλου

Ποτέ δεν θα μάθεις

Θα ‘ναι μεσημέρι
ο ήλιος θα πνίγεται στην ανελέητη άσφαλτο
κάπου ένας μικρός θεός θα πεθαίνει ξανά και ξανά
μες στα γραφεία
μες στα πρωτόκολλα
και στα χαρτόσημα
δηλητηριασμένος από την γραφειοκρατία της μονοτονίας
θα πέφτει από τον έβδομο όροφο
έκπτωτος της ίδιας του της αγάπης
Το αναιμικό αγέρι θα παρασέρνει βαριεστημένα
τις διακηρύξεις που δεν πίστεψε ούτε ο ίδιος
Η μαγνητοφωνημένη κραυγή του
θα παίζεται για μήνες
σύμβολο μιας ακόμη ανούσιας εξέγερσης
Θα είναι μεσημέρι
η μητέρα θα χαϊδεύει αφηρημένη την απώλεια
καθώς  θα διαβάζει για το μικρό κορίτσι
που χάθηκε στο τσιμεντένιο δάσος
Εσύ θα φωνάζεις «μην φεύγεις» 
Κι εγώ θα σκάβω βαθιά στο χώμα
για ν’ αφουγκραστώ όλα εκείνα
που έπαιζαν κρυφτούλι τις νύχτες
Θα είναι μεσημέρι
τα παιδιά θα τσαλαβουτούν στην θάλασσα
θα χτίζουν κάστρα στην άμμο
με πυργίσκους τ’ αποτσίγαρα
και τάφρους τα πλαστικά κυπελάκια
Η ωραία κοιμωμένη θα είναι μακριά
στην παγωμένη χώρα
οι δράκοι θα κλαίνε πάνω
από τους βρώμικους πυργίσκους
Ο κοιλαράς πατέρας τους
θα κατεβάζει τις μπύρες
σαν παραδομένος γλάρος στην μαύρη κηλίδα
που άφησε το κρουαζιερόπλοιο
με τους φωνακλάδες τουρίστες πίσω του
Από τα μεγάφωνα θα ακούγεται το τελευταίο
«χιτ» της εποχής
οι σερβιτόρες θα ισιώνουν
την κούραση στα μπράτσα τους
και θα παραχώνουν το λιγδιασμένο φιλοδώρημα
ανάμεσα στα ιδρωμένα στήθια τους
 
Θα είναι μεσημέρι καλοκαιριού
εσύ θα φωνάζεις  «μην φεύγεις»
αλλά τα φθινοπωρινά φύλλα
θα πέφτουν ασυγκράτητα
από τα κλειδωμένα μάτια μου
κι εσύ ποτέ δεν θα μάθεις
πόσα καλοκαίρια έζησα στο βλέμμα σου



Μαρία Ροδοπούλου

You will never know

Fuckin' illusions

Η σάλπιγγα του σκοταδιού
που δεν υποκλίνεται στο φως
και οι λύκοι με κομμένες τις χορδές
ουρλιάζουν στα αποστεωμένα βουνά
Side effects
οι ξύλινες αποβάθρες που έχτισαν
τα οστά των εύθραυστων παιδιών μου
Οι δαίμονες της άμμου έρχονται
τις νύχτες που κοιμάται 
την κομματιάζουν και την συναρμολογούν
σαν ένα παζλ που πάντα του λείπει ένα κομμάτι
Η αλήθεια της σιωπής των νεκρών
Οι φήμες που διαδίδουν οι ζωντανοί
Το κόκκινο χυμένο κρασί
στον ανοιγμένο αφαλό
και ένας μαστουρωμένος θάνατος
Ο έρωτας που κυλάει πηχτός
 από τους γόνιμους μαστούς της κόρης του εφιάλτη  
Η κουτσή νεράιδα  κατοικεί στις στέγες
και  τρέφεται με φλούδες κρεμμυδιών
εκείνες που πετάνε οι άγγελοι και οι υπηρέτες των θνητών θεοί
Οι δορυφόροι της ύπαρξης  
ετερόφωτοι αστερισμοί του αίματος
και ένα φαράσι καμένες ψευδαισθήσεις
Your illusions needs a good fuck
ψιθυρίζουν οι σκιές
Ανάμεσα στα πόδια της σαπίζει η ανθρωπότητα
και οι προσευχές τους σαρκοβόρα βρύα
into a fucking burning summer


Μαρία Ροδοπούλου