Word's via music

Hard rock έρωτες
ίσαμε την άκρη των χειλιών
Ασυγκράτητες υποσχέσεις
ραγίζουν σώμα
στον πονόλαιμο της προσμονής

αχ και να μπορούσα να μιλήσω
να δεις τι θα σου ‘ταζε το στόμα
όταν προδοσίες θα έσταζε το βλέμμα

Death Metal αριθμοί
στην αντίθετη πλευρά του νόμου
Ξεδιάντροπες υποδιαιρέσεις
τσακίζουν λύπης post-it
στης προσδοκίας τον ξερόβηχα

αχ και να μπορούσα να μετρήσω
να δεις τι αποτέλεσμα λιμό
θα σου ταχυδρομούσε η παρακμή μου



Μαρία Ροδοπούλου

P.S. 

your death is my music

Κέρασμα

Τ’ ἄνθη τῆς λεμονιᾶς γεμίσανε σκουλήκια
μὲ τὸ σφύριγμα τῆς λήξης
Στ ἀποχωρητήρια τινάζεις ἀδέσποτο ρύζι
ἀπὸ ἀσημάδευτους μηροὺς
Στὸ ἑπόμενο χαμόγελο
τὰ μπαγιάτικα λουλούδια
θὰ χύνουν γάλα πικρὸ
στὸ ἀνοιχτό σου στόμα
Πονάει ἡ ἐξομολόγηση
Τὸ μέλι ξινίζει στὸ ἀδήλωτο τρίγωνό της ἄγνοιας
Ἐμφύλιοι δισταγμοὶ καὶ ἐκφυλισμένες ἀποφάσεις
Κατεβαίνεις ἴσαμε τὸν προκαταρκτικὸ ἐφιάλτη
Μετὰ ὡριμάζεις τακτοποιημένη
Τῶν παραστάσεων εὔκολο θύμα
Γιὰ σένα βολεύομαι στὶς λέξεις
Χωρὶς τὰ δικά σου βλέφαρα
πῶς θὰ ἔκρυβα τὶς νεκρικὲς γαῖες τῶν ματιῶν μου
Νὰ ξυρίζεις τὴν ἀλήθεια ἀπὸ τὸ φλέμα
Ἔχει τὴν ἐνοχλητικὴ συνήθεια νὰ γίνεται ὄγκος
Σκέψου τὰ τείχη πέρα ἀπὸ τὶς τελεῖες
Ὁ κόσμος ἀρχίζει μετὰ τὴν ἱστορία σου

Στὸν ἑπόμενο γύρο κερνᾶς ψέμα



Μαρία Ροδοπούλου

από το βιβλίο "Είμαι Πολλές", εκδόσεις Ιδεόγραμμα 2013

Deja vu

Δεν προφταίνει να ημερώσει η νύχτα
και νέο ανήμερο θεριό γεννιέται το σκοτάδι


Ήταν το βράδυ που πέθαινε ο πατέρας
στην άφωνη επανάληψη της αγωνίας
Το φεγγάρι στραβωμένο
παγιδεύτηκε στους πρησμένους δείκτες
οι παλάμες αναποδογύρισαν
η γραμμή ζωής είχε δώσει ψεύτικα στοιχεία
και η τοκογλύφος μοίρα ίσιωνε με περίσσια χαρά
τα φρύδια μας
θα υπήρχε ένα αίσθημα δικαιοσύνης στην κρύα ανάσα
αν δεν είχαμε ξεχάσει τα μαύρα περιβραχιόνια
στην προηγούμενη ιστορία
ένας αλκοολικός άστεγος μάντης
πνιγόταν στην λακκούβα
με το ελάχιστο νερό παγωμένο
Είχε τα κέφια του ο βοριάς
κατέβαινε γυμνός από το καμένο βουνό
φώναζε στους περαστικούς
ν ανάψουν τα φώτα που δεν είχαν κλείσει
κι ήθελε σώνει και καλά να σβήσουν το ξημέρωμα
όμως εκείνο δεν είχε ακόμα σάρκα οστά ή έστω μια ομίχλη
Αλλά είμαστε θνητοί, φώναζε ο μεθυσμένος
με την μούχλα να φτάνει από τα γερασμένα λαγόνια
ίσαμε τις κρεμασμένες μασχάλες
κι εξάλλου ήτανε βράδυ

Ήταν το βράδυ
που γι ακόμη μια φορά ο πατέρας πέθαινε
στα ρυτιδιασμένα δάκρυα και στο λείο μας όνειρο



Μαρία Ροδοπούλου


βιβλίο "Είμαι Πολλές", 2013, εκδόσεις "Ιδεόγραμμα"