Στον ισχυρισμό του ενεστώτα

Να με κρατάς σφιχτά όσο οδηγούμαι
στην οδυνηρή αποβολή της εποχικότητας ...

Οι ασήμαντες πολεμικές ιαχές
σωμάτων ασώματων
δαπανηρά συμπόσια
στα μάτια νυσταγμένων ημερών

Επαναστάσεις σε εκκρεμότητα
Εκ
πτώσεις ζωής
με τα κουκούτσια της αλήθειας
χαραγμένες στο βινύλιο μιας άλλης εποχής

Θύμα των γερασμένων φωτιών
υποφέρω από τα εγκαύματα των επιλογών

Ασθμαίνουσες παρουσίες στα ρούχα μου
που καλοκαίρια ράβουν
γεμάτα με την ναφθαλίνη ενός "σε συγχωρώ"

- ενώ εκείνη στην σκιά κρυμμένη
εμένα υφαίνει στον αργαλειό της απόστασης-

Εγώ πάντα σφηνωμένη
ανάμεσα στον ρεαλισμό

που εκείνος με αναμμένο κάρβουνο
τα δάκρυα πυρπολεί

και στο κοκτέιλ των ονειρώξεων της

ακροβολίζω τα δρεπάνια παρουσίας
με την απουσία του διαιρώ
και ποτέ δεν βασιλεύω

παρά μόνο στον ισχυρισμό του ενεστώτα

"της αγαπημένης θλιμμένης τους Ανταρκτικής"


Μαρία Ροδοπούλου

αποδέχομαι τα πάντα εκτός
από την έλλειψη της μισοάδειας επιθυμίας
γιατί τότε θα πρέπει να αρκεστώ

σε μισό ποτήρι γεμάτο

Η ουτοπία της φράσης 'λαική κυριαρχία'

Ευτυχώς για εκείνους που υπάρχει η ψευδαίσθηση ότι ο λαός αποφασίζει.
Η εξουσία όποια μορφή και να έχει, κουβαλά πάντα στα μάτια της
το δηλητήριο που απευθύνεται στην κοινωνία και μόνο.
Τουλάχιστον ας μην ζούμε με την εικονική αλήθεια που τόσο απλόχερα
μοιράζουν σε όλους εμάς τους κοινούς θνητούς, τα γαϊδούρια που απλά
από το ένα σαμάρι περνάν στο επόμενο.  Ας διαβάσουμε αντικειμενικά
την ιστορία, ας δούμε τα γεγονότα, τις αιτίες και τ'αποτελέσματα όλων
των διεφθαρμένων εξουσιών, ανεξάρτητα από το χρώμα που βάφουν 
την δήθεν ψυχή τους κι ας δεχτούμε γενναία πως είμαστε δούλοι τους.
Αν συνεχίζουμε να αναλωνόμαστε υπερασπιζόμενοι αυτούς που θέλουν
να μας εξουσιάζουν τότε πάντα θα ζούμε στο δικό τους Ματριξ.

Αν δεν συνειδητοποιήσουμε πως η Εξουσία είναι βλαβερή για τις κοινωνίες
τότε πάντα θα φοράμε ένα σαμάρι στην ψυχή την δική μας και των παιδιών μας.

Πότε θα πάψουμε να είμαστε το Puppet Show τους;

Puppet show



Φιλικά,

Μαρία Ροδοπούλου

Status quo

Κατά κάποιο τρόπο
ένιωθα πάντα στενάχωρα

με τις βαριές θηλυκές αποσκευές

ζαλωμένες μια ολόκληρη ζωή

πάνω σ’ ένα μικρό σάρκινο όχημα

που θυμίζει ελάχιστη ρίζα

ενός τερατώδους μπαομπάμπ

Μεγαλώνω κρυμμένη

ανάμεσα στις άλλες θηλυκές ριζούλες

μες σ’ ένα λιλιπούτειο
εγχειρίδιο ομορφιάς

Στριμωγμένη στο στενό ανελκυστήρα

που όλο προς τα κάτω μας πηγαίνει
τσακώνομαι για να βρω μια θέση
στον κρυστάλλινο καθρέφτη

Κάποτε
φευγαλέα
σκέφτομαι τον ουρανό

και πόσο εύκολα θα τον συναντούσα

αν το μικρό κορμί

που παίζει κρυφτούλι με τ’όνειρά του

πετούσε όλες τις αποσκευές

έσκιζε τις οδηγίες

κι έβγαζε τα μάτια του καθρέφτη
Αν έβαζα φωτιά σ’ αυτό το θεριό
που χρησιμοποιεί το στόμα
τα δόντια

και την γλώσσα μου για να υπάρχει;

Αν έσπρωχνα όλες μας
έξω από τον ανελκυστήρα

και σωριαζόμαστε πρώην πυγολαμπίδες

στο ζεστό χώμα;

Αλλά
και πάλι θα μου πείτε
ποια είσαι εσύ που θα δολοφονήσει

την συνταγογραφημένη θηλυκή αντανάκλαση

ενός μαθουσάλα status quo;




Μαρία Ροδοπούλου

8 χρόνια ποιητικής διαδρομής

Μπαίνοντας στον 9ο χρόνο το blog και εγώ προσωπικά θέλω να ευχαριστήσω τους φίλους που είναι πιστοί αναγνώστες της ποίησης που γράφεται μεν από τα δάκτυλά μου αλλά προέρχεται από όλους εμάς. Πρόσφατα μια φίλη που διάβασε το τελευταίο μου βιβλίο "Μοναχικοί Πρωτόπλαστοι" μου είπε ότι την άγγιξε βαθιά γιατί είδε την ίδια μες στις σελίδες του βιβλίου. Για μένα αυτή  είναι η επιτυχία ενός λογοτέχνη. Ν' αγγίξει με την ψυχή του την ψυχή του αναγνώστη.

Πολλές φορές έχω ακούσει κόσμο να παραπονιέται ότι γενικά δεν κατανοεί την ποίηση, όχι μόνο την δική μου αλλά κι άλλων. Μα η ποίηση δεν απευθύνεται στην λογική και στην κατανόηση τους απαντώ. Μιλάει στο συναίσθημα, σε προκαλεί και σε προσκαλεί να νιώσεις ξανά. Σίγουρα έχω ακούσει πολλά για την 'ακατανόητη' πολλές φορές ποίησή μου αλλά αυτό έχει συμβεί από ανθρώπους

που δεν έχουν ανοιχτά τα μάτια της ψυχής τους. Δεν γράφω με σκοπό να ωραιοποιήσω καταστάσεις ή να γίνω αρεστή. Κι είναι η πρώτη φορά που απευθύνομαι σε σας χωρίς ποιητικό λόγο διότι κάποτε έρχεται η στιγμή που πρέπει να μιλάς και με τον πεζό λόγο για να εξηγήσεις αυτό που δεν είναι δυνατόν να δουν οι αναγνώστες.
Την πραγματική Μαρία Ροδοπούλου.

Η Μαρία Ροδοπούλου είναι μια γυναίκα που διαβαίνει το κατώφλι των 50 ετών της και δεν είναι νεαρά όπως αρκετοί ίσως νομίζουν. Είναι άνθρωπος που αγαπάει παθιασμένα και, δυστυχώς για την ίδια, εξακολουθεί ν'αντικρίζει τον κόσμο μ' εμπιστοσύνη βάζοντας στην άκρη όλες τις μικρές και μεγάλες προδοσίες. Η Μαρία είναι άνθρωπος που Δεν πιστεύει σε δοξασίες ούτε σε καθιερωμένες θρησκείες και θεούς. Οι περισσότερες σκοπεύουν στην χειραγώγησή μας. Δεν πιστεύει στην εξουσία ούτε στους ανθρωπίσκους που την αντιπροσωπεύουν. Δεν πιστεύει στην πολιτική κι αρνείται κάθε είδους κόμμα θεωρώντας τους μαριονέτες ενός συστήματος που στοχεύει στην διαίρεση της ανθρωπότητας. Πιστεύει στον Άνθρωπο και στις αχρησιμοποίητες μεγάλες δυνατότητές του. Πιστεύει στην καλοσύνη και όσο εύκολα κλαίει τόσο εύκολα γελάει.. Την θλίβουν πολλά και λίγα την χαροποιούν. Όμως πιστεύει στο πνεύμα, στο θάρρος και σ'αυτήν την ανεξερεύνητη, σκοτεινή ακόμα πλευρά του ανθρώπου που είναι γεμάτη αγάπη και ανιδιοτέλεια. Θα έλεγα την λέξη φως αλλά κατά την γνώμη μου έχει πολυαναφερθεί κι εντός κι εκτός ποιητικού λόγου. Εξάλλου ο καθένας μας έχει την δική του άποψη τελικά τι σημαίνει φως.
Μισεί την υποκρισία και την καταλαβαίνει. Ειδικά όταν διαβάζει ποίηση ξέρει αν είναι γνήσια ή ποίηση που γράφεται για να ‘αρέσει’. Οι ωραίες λέξεις κι ο καλλωπισμός γενικά ανήκουν, κατά την γνώμη της, στα φυτά. Εξοργίζεται εύκολα αλλά το ίδιο εύκολα ξεθυμαίνει. Λατρεύει τα δύο παιδιά της και θα έδινε την ζωή της γι'αυτά. Της αρέσει το διάβασμα κι η μετάφραση αγγλόφωνης ποίησης αλλά επίσης συμμετέχει, με ψευδώνυμο, και σε μια κοινότητα Ελλήνων υποτιτλιστών για σειρές και ταινίες του διαδικτύου.
Κάνει πολλά λάθη κι όταν επιχειρεί ξανά, κάνει νέα. Της αρέσει η καλή παρέα, το καλό φαγητό κι οπωσδήποτε το καλό κρασί. Σάρκα, αίμα, οστά, ψυχή και πνεύμα.
Όπως όλοι μας. Τελικά η ποιήτρια δεν είναι άλλη παρά αυτή που πραγματικά διαβάζετε στην ποίησή της.

Σας ευχαριστώ που είστε κοντά μου τόσα χρόνια. Σας εύχομαι, από καρδιάς, μια Καλή Χρονιά σε σας και τους αγαπημένους σας.


Φιλικά

Μαρία Ροδοπούλου

Παρωδία

Μεσόκοπη επιβάτης σε νέο βαγόνι

παραπονιέται

για την παραλειπόμενη  άφιξη
και για την βιαστική αναχώρηση
Τόσο μεγάλη η τσάντα που κρατάει
κι ούτε μια τόσο δα σώα κι αβλαβής ταυτότητα
από τις πέρα-δώθε διαδρομές

Εγκαταλείπεται τρόπαιο μαδημένο
στην κορφή κυπαρισσιού

Ω τι χαριτωμένη παρωδία
που’σαι απόψε, γερασμένη μου
ταιριαστό στολίδι
του ακούραστου πολεμιστή των νεκρών

Μεγάλη η τσάντα

κι ούτε μια τόσο δα μικρή φρέσκια καραμέλα
για να μακιγιαριστεί η ματαιότητα



Μαρία Ροδοπούλου