Status quo

Κατά κάποιο τρόπο
ένιωθα πάντα στενάχωρα

με τις βαριές θηλυκές αποσκευές

ζαλωμένες μια ολόκληρη ζωή

πάνω σ’ ένα μικρό σάρκινο όχημα

που θυμίζει ελάχιστη ρίζα

ενός τερατώδους μπαομπάμπ

Μεγαλώνω κρυμμένη

ανάμεσα στις άλλες θηλυκές ριζούλες

μες σ’ ένα λιλιπούτειο
εγχειρίδιο ομορφιάς

Στριμωγμένη στο στενό ανελκυστήρα

που όλο προς τα κάτω μας πηγαίνει
τσακώνομαι για να βρω μια θέση
στον κρυστάλλινο καθρέφτη

Κάποτε
φευγαλέα
σκέφτομαι τον ουρανό

και πόσο εύκολα θα τον συναντούσα

αν το μικρό κορμί

που παίζει κρυφτούλι με τ’όνειρά του

πετούσε όλες τις αποσκευές

έσκιζε τις οδηγίες

κι έβγαζε τα μάτια του καθρέφτη
Αν έβαζα φωτιά σ’ αυτό το θεριό
που χρησιμοποιεί το στόμα
τα δόντια

και την γλώσσα μου για να υπάρχει;

Αν έσπρωχνα όλες μας
έξω από τον ανελκυστήρα

και σωριαζόμαστε πρώην πυγολαμπίδες

στο ζεστό χώμα;

Αλλά
και πάλι θα μου πείτε
ποια είσαι εσύ που θα δολοφονήσει

την συνταγογραφημένη θηλυκή αντανάκλαση

ενός μαθουσάλα status quo;




Μαρία Ροδοπούλου