Ας γράψουμε ένα ποίημα ...

Ας γράψουμε ένα ποίημα
~ έστω κι αν τίποτα δεν μας αγγίζει~

Για το αγόρι  που εποφθαλμιά τη προκυμαία
λαχταρώντας το φωταγωγημένο πλοίο

κι ας ξέρει ότι ποτέ δε θα αγκυροβολήσει
στο λιμάνι που κείτεται αβοήθητο

τίποτα δεν σώζει τις πνιγμένες αποβάθρες, αγάπη μου
ούτε καν οι τρυφερές σου προσευχές

Για το κορίτσι που βάφει τα νύχια των ποδιών του
γελαστό
ανέμελο
κι ας γνωρίζει πως αύριο θα της κόψουνε τα πόδια

Για μένα και σένα
που δεν απαντηθήκαμε στις εύκολες πτήσεις
παρά μόνο μαζί τώρα στα λατομεία
Πες μου…

Νιώθεις επιτέλους το αίμα να κυλάει ελεύθερο;


Για όλους εμάς
που τραγουδάμε με κομμένες τις χορδές

αλλά πόσο μα πόσο ωραία είναι η φωνή μας

Ενάντια σε εκείνους που αφήνουν αποφάγια
πλάι στα σκουπίδια
Φτηνή, ξεκούραστη φιλανθρωπία, αγάπη μου
Fuck your humanity, friend
Και μη με παρεξηγείς…
Δεν ντρέπομαι να πω
στην ανθρωπιά σου να πάει να γαμηθεί

Με χόρτασε η ανωτερότητά σου

αλλά πιότερο η παράλυτη υπόκλιση
που’καμες στο παγκόσμιο φαγοπότι

με κύριο πιάτο εμένα κι εσένα 

Μαρία Ροδοπούλου

Υ.Γ. ώρα μηδέν

Ξέρετε ότι δεν αφορά
τον φόρο προστιθέμενης αξίας
αλλά τον φόρο προστιθέμενης ανοχής

 και ενοχής...

Ξέρετε γιατί πέθαναν οι Θεοί μας;
Γιατί εμείς είπαμε «Ναι στην φορολογία της ψυχής μας»…


ΥΓ1

Σχολιάστε ελεύθερα για λίγες μέρες

εξάλλου ....

Τίποτα χειρότερο...

Δείξε μου τη νύχτα σου
να σου πω ποιος δεν είσαι

Τίποτα χειρότερο
από τη νύχτα που ξέμεινε από οπαδούς
Άδειες οι κερκίδες του οίκου της
εκτός από κάποια μεθυσμένα νέφη
κι ένα παραπληγικό φεγγάρι
που συμμετέχουν σε στημένο ματς
σε κενή σκακιέρα

Πανικόβλητα τα πιόνια

υπογράφουν χωρίς αντίκρισμα κινήσεις
και τι να σου κάνει η νύχτα
που δολοφόνησε τις προθέσεις
κι υιοθέτησε του πρωινού τη τσιγκουνιά;

Κι είναι κι αυτά τα πόδια

που παραπονιέσαι πως σε πονάνε

ξεχασμένα κάπου στο νεκροταφείο
των χρεοκοπημένων διαδρομών

Δείξε μου τη νύχτα σου
να σου πω ποιος δεν είσαι

Μαρία Ροδοπούλου

You poor babe

Θα περιπλανιέσαι στα πρόσωπα

Σαν υποψία υγρασίας
Η μοναδική ξεχωριστή ανάμνηση
τέλεια εκ γενετής πραγματικότητας
αρκεί να μην προσέξουμε
τις άσπρες γλοιώδεις κινούμενες σαρκοβόρες
χορεύτριες
που ακροβατούν στη σαπίλα της ημέρας

Γιατί καθώς δύει ο ήλιος σου
αποκαλύπτεται η αποστεωμένη φρίκη

Ακόμα, δεν ακούς;

Είναι μεγάλη η απόσταση
μεταξύ υποψίας και επιβεβαίωσης

Alice , you poor babe
you couldn't handle the fall
with enough grace

or even tolerance

You poor-poor Babe...

I donate my tears for the decoration
of your Sahara cheeks

from scarecrow with love


Μαρία Ροδοπούλου

Ευγνώμονες νεκροί

Υπάρχουν κι οι ευγνώμονες νεκροί
με τα εναπομείναντα χρυσά δόντια
που προσκυνούν τους θεούς με τα λευκά μάτια

στο παρεκκλήσι του τρόμου

σανίδα σωτηρίας
το λαμπερό ψέμα

πιασμένο ψάρι στα αποστεωμένα σαγόνια
δραματική ικεσία
προς νοικιασμένους παράδεισους

τελευταία ευκαιρία για βάφτιση
στο εκπορνευμένο του θανάτου φως

Όσοι νεκροί προσέλθετε

Μαρία Ροδοπούλου

Κακοστημένη συντομία

βλάσφημες αναφορές ενάρετης νύχτας

Κακοστημένες ορχηστρικές παραφωνίες

Βρώμισαν οι μασχάλες των υποσχέσεων

Φόβους  μετράς

στο κομποσκοίνι της φρίκης

μέχρι να παραδεχτείς
ότι σου αρέσει η υποταγή
στο χυμένο αίμα

σκαρφαλώνω την σταύρωση
γλείφοντας τις πληγωμένες παλάμες
ροκάρουν οι επικριτές
που ξάφνου ανέστησαν τα πεθαμένα χαμομήλια

κι εγώ μαθαίνω στη σπασμένη χορδή
τον χθεσινό ψαλμό
Λείψανα του πάντοτε ...

πονάνε τα μάτια στο άκουσμα

Ξελιγώνεται το σκοτάδι
ν’ ακολουθεί τα χνάρια
που αφήνει ο ποδόγυρος του εφιάλτη

σου . . .

Η τρέλα που ζευγαρώνει με τη λογική
το απόγειο του τρόμου 

σας...

Μαρία Ροδοπούλου

Σπασμένοι...

Κανακεύουμε τον τρόμο

που σκαρφαλώνει στους τοίχους

σαν καλά εκπαιδευμένη αράχνη
Η φρίκη
που δένει χειροπόδαρα την ύπαρξη
και στοιχειώνει το γέλιο
μεταδίδεται από τα μπουκωμένα με μίσος στόματα
οι ύαινες φανερώθηκαν
με το πρώτο φως του χρεοκοπημένου ήλιου

Μας πρόλαβαν οι σκιές
και τώρα προπορεύονται
χωρίς να μας έχουν ανάγκη

Κι εμείς ...

Μακρινές αναμνήσεις
απόηχοι καμπάνας που έχει πια σωπάσει
κρυμμένοι σ’ ένα σκοτάδι
που καμιά παρηγοριά δε προσφέρει πια
Μας γύρισε τη πλάτη ο Άνθρωπος

Κάποτε βλέπαμε το πρόσωπό του

στο καθρέπτη

έσπασε κι αυτός

δεν μας χόρτασε ο κανιβαλισμός του
κι ασφυκτιούμε στην απάνθρωπη έρημο
εικονικής ζωής

Εμείς...
σπασμένοι κουμπαράδες
στο τραπέζι των εμπόρων του κόσμου


Μαρία Ροδοπούλου