Το ταραχοποιό τίποτα

Αναπάντεχα

Θρήνο

μ’ έντυσες

Κι εσύ όπως πάντα

ένα μικρό ταραχοποιό τίποτα

τόσο ακίνητη

τόσο μαρμαρωμένη

τόσο λυπημένη

τόσο μα τόσο υπερβολική

που κανείς δεν σε είδε

ελάχιστη

ανεπανάληπτη

αιμορραγούσα ύπαρξη
πάνω σ’ ασπρόμαυρο καμβά

αχ κορίτσι μου

μικρό

κορίτσι μου

τεράστιο

ποτέ δεν διεκδίκησες χώρο

παρά μόνο

χάθηκες στον θρήνο των καιρών

αξεδιάλυτη των χρησμών

άχρηστη προφητεία

κι ανεκπλήρωτη προσδοκιών

κανείς δε πρόλαβε να σ’ αγαπήσει

παρά μόνο μια σαλτιμπάγκος μοίρα

μια τσιγγάνα άβυσσος

κι εγώ

που στο πλάι σου περπάτησα

κάποιες παλιές

ξεχασμένες

έγχρωμες

εποχές

Μαρία Ροδοπούλου