Αχ κατατρεγμένο μου όνειρο
ανελέητα σε κυνηγά η προκατειλημμένη αλήθεια
Δεν παραπονιέμαι. Εάν έχω μία ικανότητα, αυτή είναι να λειτουργώ εναντίον μου ταχύπορες θαυματουργές λιτανείες είπα στον μαιτρ όταν με ρώτησε αν θα δειπνήσω μόνη μου. Εκείνος χαμογέλασε με κατανόηση
«Και μετά;»
«Μετά είναι λίγο πιο δύσκολο. Κατεβαίνω μόνη μου από το ξύλο και βγάζω ένα – ένα τα αγκάθια από τα μάτια. Αμφισβητώ το τελευταίο αλλά είναι το μοναδικό που με ανταμείβει με την προσμονή. Ξημεροβραδιάζομαι με μια αναποφάσιστη ρώσικη ρουλέτα στα χέρια λέγοντας ιστορίες που ποτέ δεν με αφορούν. Φταίνε τα δάκτυλα . Έχουν ξεχάσει σε ποια θαλάμη είναι η λύτρωση»
«θα ήθελες να γίνεις ο Ρωμαίος μου;» ρωτάει η μακιγιαρισμένη γριά στο διπλανό τραπέζι
«θα μπορούσα μόνο τις νυκτερινές ώρες
διότι τα πρωινά είμαι η Ιουλιέττα
της απούσης συντρόφου μου.»
«Μα η Ιουλιέττα πέθανε. Την βρήκανε τουμπανιασμένη
ανάμεσα στα πόδια του Ιάγου. Φήμες λένε πως ο συγγραφέας άλλαξε τελευταία στιγμή ρόλους».
«Σε γελάσανε. Αυτό το σενάριο είναι passé πια. Και τέλος πάντων, δεν έχουν πέραση πια οι τραγικές ηρωίδες. Προτιμούν τον μετά γέλιου θάνατο. Κι ο Ρωμαίος γδύθηκε τα «ρο» του και δουλεύει ως οπερατέρ σε πορνοταινίες.»
«Και εσύ μην γελάς, είπα στον θεό που είχε ξαπλώσει αμέριμνος στην κοιλιά μου. Ευκολοσυντηρούμενος ένοικος είσαι. Ενώ εγώ επιδίδομαι με επιδεξιότητα στην καταστροφική αυτάρκεια της «υποθεϊκής» μοναξιάς μου, εσύ απολαμβάνεις την Θεϊκή σκλαβιά σου»
“Αre you talking to me?” είπε ειρωνικά με τα τσιρότα να αιμορραγούν επικίνδυνα από τις παλάμες του στον πεινασμένο αφαλό μου. Θυμήσου αύριο να πετάξεις το φουλάρι που σου έδωσα για να προστατεύεις τα όνειρα. Έχει τυλιχτεί γύρω από τον λαιμό τους και σιγά – σιγά με πνίγουν.
Αλλά δεν γελιέμαι. Γνωρίζω πως κάτω από τους επιδέσμους δεν υπάρχουν πια τραύματα, απάντησα λίγο πριν φιλήσω το αλαζονικό στόμα για τελευταία φορά.
Θα ήθελα, όμως, την επόμενη φορά, αγαπητέ μου μαέστρο,
να παίξω τον ρόλο σου.
Μαρία Ροδοπούλου
ανελέητα σε κυνηγά η προκατειλημμένη αλήθεια
Δεν παραπονιέμαι. Εάν έχω μία ικανότητα, αυτή είναι να λειτουργώ εναντίον μου ταχύπορες θαυματουργές λιτανείες είπα στον μαιτρ όταν με ρώτησε αν θα δειπνήσω μόνη μου. Εκείνος χαμογέλασε με κατανόηση
«Και μετά;»
«Μετά είναι λίγο πιο δύσκολο. Κατεβαίνω μόνη μου από το ξύλο και βγάζω ένα – ένα τα αγκάθια από τα μάτια. Αμφισβητώ το τελευταίο αλλά είναι το μοναδικό που με ανταμείβει με την προσμονή. Ξημεροβραδιάζομαι με μια αναποφάσιστη ρώσικη ρουλέτα στα χέρια λέγοντας ιστορίες που ποτέ δεν με αφορούν. Φταίνε τα δάκτυλα . Έχουν ξεχάσει σε ποια θαλάμη είναι η λύτρωση»
«θα ήθελες να γίνεις ο Ρωμαίος μου;» ρωτάει η μακιγιαρισμένη γριά στο διπλανό τραπέζι
«θα μπορούσα μόνο τις νυκτερινές ώρες
διότι τα πρωινά είμαι η Ιουλιέττα
της απούσης συντρόφου μου.»
«Μα η Ιουλιέττα πέθανε. Την βρήκανε τουμπανιασμένη
ανάμεσα στα πόδια του Ιάγου. Φήμες λένε πως ο συγγραφέας άλλαξε τελευταία στιγμή ρόλους».
«Σε γελάσανε. Αυτό το σενάριο είναι passé πια. Και τέλος πάντων, δεν έχουν πέραση πια οι τραγικές ηρωίδες. Προτιμούν τον μετά γέλιου θάνατο. Κι ο Ρωμαίος γδύθηκε τα «ρο» του και δουλεύει ως οπερατέρ σε πορνοταινίες.»
«Και εσύ μην γελάς, είπα στον θεό που είχε ξαπλώσει αμέριμνος στην κοιλιά μου. Ευκολοσυντηρούμενος ένοικος είσαι. Ενώ εγώ επιδίδομαι με επιδεξιότητα στην καταστροφική αυτάρκεια της «υποθεϊκής» μοναξιάς μου, εσύ απολαμβάνεις την Θεϊκή σκλαβιά σου»
“Αre you talking to me?” είπε ειρωνικά με τα τσιρότα να αιμορραγούν επικίνδυνα από τις παλάμες του στον πεινασμένο αφαλό μου. Θυμήσου αύριο να πετάξεις το φουλάρι που σου έδωσα για να προστατεύεις τα όνειρα. Έχει τυλιχτεί γύρω από τον λαιμό τους και σιγά – σιγά με πνίγουν.
Αλλά δεν γελιέμαι. Γνωρίζω πως κάτω από τους επιδέσμους δεν υπάρχουν πια τραύματα, απάντησα λίγο πριν φιλήσω το αλαζονικό στόμα για τελευταία φορά.
Θα ήθελα, όμως, την επόμενη φορά, αγαπητέ μου μαέστρο,
να παίξω τον ρόλο σου.
Μαρία Ροδοπούλου
