Χάθηκα
στην πολυταξιδεμένη
λεωφόρο παρατεταμένης δυστυχίας
με τις φρέσκες
παχουλές
λευκές
γραμμές οφθαλμαπάτης
μόλις χθες τις έστρωσαν επιμελώς
οι δουλοπάροικοι
που κατοικούν
στα χέρια
στα μάτια
στο στόμα
στις συγκυρίες
δεν είναι τίποτα άλλο
από μια ακόμα ερμηνεία
αγίνωτές μου προσδοκίες
τάχα μου τι γυρεύατε
σε ξεθωριασμένα μονοπάτια;
ναι ξέρω ξεθέωσα τι λέξεις
περιμένοντας
~ στο στόμα στα μάτια στα χέρια στο στόμα ~
ν’ ανοίξει το παράθυρο
και καθόλου δεν έφταιγα εγώ
όταν εκείνος ο νεαρός σπουργίτης
αυτοκτόνησε στο τζάμι
την ώρα που έτρεχε με ιλιγγιώδη ταχύτητα
η γελοιότητα της φαντασίας
Και πώς να καταγράψω την απόδειξη
η ξεροκέφαλη θυσία αρνήθηκε
έστω μια στάλα αίμα ν’αφήσει πίσω της
Ούτε να με συγχωρήσω δεν μπορώ
που εκείνη τη στιγμή δεν ήμουν μοναχή
Ποτέ δεν μ'εγκατέλειψα
ήμουν πάντα η πιο πιστή μου οπαδός
ΙΙ.
Και πού εσύ;
Κάποτε αρωμάτιζες τις μέρες
ξεσήκωνες στο πόδι την λογική
κάνοντας αταξίες
με το υποκειμενικό μου
βουβάθηκαν οι προφάσεις
απέμεινα
με ένα κομμάτι αναχώρηση
και δύο δράμια απολογίες
δεν κατεβαίνει
η σκληρή κόρα της παρηγοριάς
εγώ κι εγώ μάθαμε
στην πείνα
εσύ κι εσύ
χορτάτος
με τις ευλογίες μας
μπορείς μια καληνύχτα να ψελλίσεις
ή όχι...
Μαρία Ροδοπούλου
