Τα κρυφά σημεία

Το κάποτε που αποφεύγαμε
είναι εδώ
είμαι εδώ
κι εσύ κάπου αλλού
σημασία καμία
η μνήμη της αλλοτρίωσης
αφορά μόνο τις παλίρροιες
που ανταμώσαμε
αλλά ποτέ δεν είχαν το θάρρος
μέχρι τέλους θάλασσας ν’απλωθούν
και λίγο – ω μα τόσο λίγο -
την απομόνωση να γλείψουν
μπας και της μοναξιάς το κεκτημένο
φοβηθεί
και σύντροφος της άμπωτης γίνει
τα γεγονότα είχαν τη δική τους θεωρία

και κανείς δεν μέτρησε τα μάτια
χιλιάδες μάτια
οργισμένα
νωθρά
λυπημένα
επαναστατικά
θανάσιμα
μάτια
όλα γεμάτα αίμα και πύο
όπως εγώ όταν θρηνούσα

Όμως ακόμα μπορώ να συζητώ
για τα σημεία που κρύβω τα ξυραφάκια
Εκεί που ενωμένο το γίγνεσθαι
ξεκαρδίζεται
με την αφέλεια της κίνησης


Εσύ;




Μαρία Ροδοπούλου