Αυτόχειρες μνηστήρες

Συνήθως
                       ματαιοπονεί τα βράδια
καθώς νεκρούς μνηστήρες
τα μάτια
                                                της
                             αποβάλλουν
Κι ο θάνατος
                             ένα deja vu περιστατικό
                                  κανείς δεν είναι μοναδικός
γνέφει από μακριά
πλέκοντας στα μαλλιά της
                όλα τ’ αντίτιμα
από αρχή του κόσμου
         μέχρι το τέλος της Ιερουσαλήμ
Βαβυλώνα την λέγανε σε μια άλλη ιστορία

τι σημασία έχουν τα ονόματα

Οργή
μίσος
απάθεια

copyright feelings
καλά περνάμε στον σταθμό των αναχωρήσεων

η επανάληψη ξεσκονίζει τα βλέφαρα
της αποχώρησης

αλλά εκείνη σχεδιάζει την τελική διαφυγή

θα ρίξει τα μαλλιά της
σκάλα
στης μοίρας τον ζητιάνο

           καθρέφτη καθρεφτάκι μου
                  ποια έχει τις πιο αβέβαιες ρωγμές

τι όμορφη φωτιά
που άναψες κι απόψε
αγαπημένε

Ανώδυνα
    θαρρούσε
           τ΄ανεμοδαρμένα
                            της
δάκρυα

κι ας είχε
τόσα σκυλιά στο πλάι της ν’ αυτοκτονούν
   εκείνη
δεν κρύβει πρόσωπο
     στ’ αλυχτίσματα

ούτε καν στα ερειπωμένα  
          δράματα
κρεμασμένων ονείρων
                           
      




Μαρία Ροδοπούλου