30 Ιουλ 2019

χρώμα



















Ακίνητη με μάτια σφαλιστά
Το μυαλό
  
κηλίδα σκουριάς σε κάγκελα λευκά

- είμαι μια μικρή σαύρα
πάνω σε μαύρο βράχο
και αλλάζω με τόση ταχύτητα
τα χρώματα στο κορμί μου
που αφήνω άναυδο τον διπλανό μου χαμαιλέοντα
Τότε ανασηκώνονται όλες οι πεταλίδες
με κόπο θα έλεγα

κι αρχίζουν να με χειροκροτούν

ή μια πολύχρωμη πεταλούδα
αμέριμνη
πάνω στο γέρικο και ψειριασμένο κεφάλι
ενός ιπποπόταμου
ψιθυρίζω μυστικά του ανέμου
στο βρώμικο αυτί του
Τον λυπάμαι
είναι τόσο θλιμμένος
που στο τέλος μένω μόνιμα εκεί
Μια μικρή φανταχτερή κορδέλα
στο κεφάλι τεράστιας γκρίζας λύπης

μικρές ιστορίες χωρίς νόημα.
κάποτε γράφτηκε
ένα  μοναδικό παραμύθι
που ήταν πέρα για πέρα αληθινό
και από τότε δεν έμεινε άλλη αλήθεια
για να ιστορήσω.

Και είναι γεγονός ότι μου αρέσει να δείχνω
συμπόνια στις μικρές φαντασιώσεις μου,
να είμαι ένας μικρός πολύχρωμος πρωταγωνιστής
σε ένα ασπρόμαυρο κόσμο-

Σκέφτομαι καμιά φορά,
πως όλα θα είχαν αίσιο τέλος
αν δεν είχα την ακατανίκητη περιέργεια
να ανοίξω τα μάτια μου

Φανταστείτε τον τρόμο μου
όταν διαπίστωσα
πως εγώ είμαι άχρωμη
σ’ ένα κόσμο που σφύζει από χρώματα.


Μαρία
 Ροδοπούλου


Στην Μαίρη, ουράνιο τόξο για τους φίλους κι αγαπημένους


Dark Virtual Poetry

Dark Virtual Poetry σημαίνει αποκάλυψη της Σκοτεινής Ανθρώπινης Πλευράς. Δεν στοχεύει στην Εσταύρωση Πιστεύω ούτε στη γελοιοποίηση Ηθών. Δεν υποκύπτει όμως στους συντηρητικούς ευνούχους, αξιολύπητα τέκνα μιας ανέραστης, νεκρής κοινωνίας. Δεν διαφημίζει , δεν ψάχνει για οπαδούς. Ίσα Ίσα τους απεχθάνεται . Ενδιαφέρεται Μόνο για αληθινούς φίλους αναγνώστες. Σκοπός της Μαρίας Ρ. η Απομυθοποίηση Ανθρώπων και Θεών.Δεν υπάρχει προορισμός και οι διαδρομές είναι ασχημάτιστες.

Η Γη πυρπολείται απο υπ-ανθρώπους αλλά εμείς ακόμα υπάρχουμε και κανείς δεν μπορεί να μας στερήσει τη ξιφολόγχη των λέξεων

Αλλά πάντα
υπάρχει το αύριο
που γεννά νέες προσδοκίες
νέα αινίγματα
νέα θαύματα

Σήμερα θ’ αρκεστούμε
στη σιωπή


Μ.Ρ
Οι υποτελείς μέρες
σπαταλώνται άνετα
στην αυτοτελή μας δυστυχία
καθώς τρέφονται
τα γύφτικα ερπετά
απ'την αυτάρκεια
του πόνου μας


Μ.Ρ.

Alex Papadiamantis

Blog Archive