Άρτος Περιφρόνιας

Κι επειδή δεν είχαν τι να κάνουν
τις μέρες ψήνανε άρτο από πηλό
και προζύμι περιφρόνιας
για τους καταφρονεμένους
διότι τους έμοιαζαν σαν γλάροι αναιμικοί
με φτερά καψαλισμένα
και γλίτσα αυτολύπησης
στα τσιμπλιασμένα αποσιωπητικά τους μάτια
Τα βράδια αφήνανε το αίμα
ν’ αναβλύζει από τις πατούσες
με δαύτο ανάβανε καντήλια
Εκείνο έσταζε στο χώμα
κι ανάσταινε γυναίκα
ενάντια σε ένα βαλσαμωμένο κόσμο
με όρνια ανάξια και βλάσφημους ουρανούς
Γυναίκα
χώμα μου αγαπημένο
με τις λατρεμένες κακώσεις  στα δάχτυλα
και στην ψυχή
νανούρισμα γλυκό και ξόρκι εφιάλτη
Ποτέ δεν χώρεσες
σε γη που την σάρκα σου γευματίζει
θυσία μάταιη σε τέρατα λειψά
και σαμαρωμένους γύπες


Μαρία Ροδοπούλου

Άγαρμπη Μέρα

                                                                                                  αφήνομαι βαρκούλα τρύπια
στων καιρών τα ψαλίδια
                                                     απόψε όλες οι κόκκινες γυναίκες μου
ξαπλώνουν με τους σκακιστές
                                            γλύπτες της δυστυχίας τους
στα πράσινα δωμάτια της κακουχίας μου
                                                       πού είσαι φίλη μου να δεις τα κρέατα να σαπίζουν
στα παζλ των αχρείων



Δεν ήταν παρά μια άγαρμπη μέρα
Σκούπισαν ο ένας τις παλάμες του άλλου
και σήκωσαν
με δάκτυλα
από την φαντασία βρώμικα
ανεπιθύμητο χρόνο
Τα φώτα
μάτια νεκρών ψαριών
προσπερνούσαν την ανακωχή
Κανείς δεν ήθελε να βλέπει
Δεν συμφέρει να είσαι
ξύπνιος
σαν παίρνει να βραδιάζει
στους δρόμους
Ο Μυστικός Δείπνος
εκτός από την σάρκα και το αίμα μου
πρόσφερε και κουπόνια

δωρεάν ξενάγησης στο τρίγωνο
εθελοντικής εισφοράς

Κάποιοι δεν άντεξαν το θέαμα

και έφαγαν κατά λάθος την ελεημοσύνη

ενώ οι υπόλοιποι άδειαζαν

τα σωθικά τους

από την ανεπιθύμητη κοινωνία

Ένας αθέλητος εξορκισμός λάμβανε μέρος

στις στέγη που αλληθώριζε απορρίψεις
Οι δαίμονες και οι Θεός ήταν απασχολημένοι

με πιο σοβαρά θέματα

Μια υποψία είχε εκτροχιαστεί χωρίς

κανείς να έχει προβλέψει την σκουριά

στον συρμό

Ήμουν μόνη
Μόλις είχα μετακομίσει
Αυτό από μόνο του δεν ήταν περίεργο

αν εξαιρούσες όλο το νόημα

που εγκυμονούσε μέσα μου

και δεν μπορούσε ν αποφασίσει

τι ήθελε να γίνει όταν θα σχημάτιζε πλεμόνια

Δεν ήταν παρά μια άγαρμπη μέρα

Ξέπλυναν τα πόντια πιλάτεια χέρια τους

και με οξυζενέ μάτια

αφάνισαν το χρώμα

Τα φώτα

πεθαμένα μάτια ελαφιού

προσπέρασαν το γεγονός

Κανείς δεν ήθελε να βλέπει

τ απομεινάρια μου

κι ας ήταν δωρεά

στην σκουπιδιάρα πόλη

Στο πλάι μου

και αφού σφουγγαρίσαμε το πάτωμα

από την περιττή ανθρωπιά μας

ήταν πάντα εκείνη

Κρατούσε το χέρι μου σφιχτά

κι ας είχε χάσει το πρόσωπο

όλους τους συνδετήρες

που ένωναν την στέγη

με το σπίτι

και το σπίτι με τους δρόμους

Τους δρόμους πέρα πάσης υποψίας

από Θεο-δαιμονισμένες επεμβάσεις

Μετά από όλη την ιστορία

ανοίξαμε ένα μπουκάλι Dom Perignon

Ήπιαμε εις υγεία
της εξαναγκαστικής μας επιθυμίας

να σκύβουμε και να μαζεύουμε

τα λάθη των άλλων

και υπογράψαμε μεθυσμένες

την κληρονομιά στις κόρες

που είχαν επιζήσει της μοιραίας μέρας


Μαρία Ροδοπούλου

Μικρές ιστορίες - Εκδόσεις Λυκόφως

Οι εκδόσεις Λυκόφως από σήμερα δημοσιεύουν
δωρεάν
μικρές ιστορίες των συγγραφέων των εκδόσεων
στο facebook.
Πατήστε στον παρακάτω σύνδεσμο

Μικρές Ιστορίες εκδόσεων Λυκόφως

Ο Παγωμένος Μήνας

Ο παγωμένος μήνας
κρύβεται μέσα σε κάθε εποχή
με δυνατό αίσθημα αυτοσυντήρησης
Σαν ωστικό κύμα σε χτυπά
Σε αφήνει ανήμπορο
κατάκοιτο
με κομμένη στα δύο την ψυχή
ένα σάρκινο λεηλατημένο ανάχωμα
κανείς στο πλάι σου να σε σηκώσει
Τα πέταλα της ανάσας
χάντρες λευκές  
στους σκελετωμένους δείκτες
του ανώνυμου μήνα
Δεν έμαθες πως και πότε ξέμεινε
στο προσωπικό σου ημερολόγιο
ο γύφτικος μήνας
Κάποτε ήσουν κάστρο
τώρα είσαι μια κάμαρη φτωχή
ακόμα κι οι πόρτες σ’ αποφεύγουν
κι η ηχώ σου της πρόσκρουσης ζητιάνα
Δεν ιδρώνουν οι ώρες του
από τις καμπάνες του ήλιου
μήτε καταλαβαίνει από λειτουργίες δειλινών
Φαρδύς-πλατύς σωριάζεται
καταμεσής του γέλιου σου
μαυρίζουνε τα δόντια
καθώς τα μάτια ψάχνουν ουρανό
 
Όσο κι αν εξοπλίζομαι με βαριά  πυρομαχικά
κάποτε θα με τσακώσει ανυπεράσπιστη
Τότε θα φορέσω το πιο λαμπερό χαμόγελό μου
και θα βγω έτοιμη
να προϋπαντήσω το μαύρο του κραγιόν

 

Μαρία Ροδοπούλου