Ο παγωμένος μήνας
κρύβεται μέσα σε κάθε εποχή
με δυνατό αίσθημα αυτοσυντήρησης
Σαν ωστικό κύμα σε χτυπά
Σε αφήνει ανήμπορο
κατάκοιτο
με κομμένη στα δύο την ψυχή
ένα σάρκινο λεηλατημένο ανάχωμα
κανείς στο πλάι σου να σε σηκώσει
Τα πέταλα της ανάσας
χάντρες λευκές
στους σκελετωμένους δείκτες
του ανώνυμου μήνα
Δεν έμαθες πως και πότε ξέμεινε
στο προσωπικό σου ημερολόγιο
ο γύφτικος μήνας
Κάποτε ήσουν κάστρο
τώρα είσαι μια κάμαρη φτωχή
ακόμα κι οι πόρτες σ’ αποφεύγουν
κι η ηχώ σου της πρόσκρουσης ζητιάνα
Δεν ιδρώνουν οι ώρες του
από τις καμπάνες του ήλιου
μήτε καταλαβαίνει από λειτουργίες δειλινών
Φαρδύς-πλατύς σωριάζεται
καταμεσής του γέλιου σου
μαυρίζουνε τα δόντια
καθώς τα μάτια ψάχνουν ουρανό
Όσο κι αν εξοπλίζομαι με βαριά πυρομαχικά
κάποτε θα με τσακώσει ανυπεράσπιστη
Τότε θα φορέσω το πιο λαμπερό χαμόγελό μου
και θα βγω έτοιμη
να προϋπαντήσω το μαύρο του κραγιόν
Μαρία Ροδοπούλου
