Θύμηση

 

Και κάποτε
παρόλη την θάλασσα που στα μάτια ταξιδεύει
και στα χλωμά της χείλη
εκείνη από μακριά φθονεί
ένα μικρό κομμάτι  υδάτινης γης
σαν οι απώλειες  κυλούν
αμέτρητες στις ρυτίδες του προσώπου
κι ο ουρανός φλέγεται από της ημέρας τ’ αστέρι
Φοβάται μην ξεχάσει
το κύμα που τις πέτρες σαγηνεύει
κι η στάχτη καλύψει εκείνο το περβάζι
που αλύπητα χτυπάει ο αγέρας
διαβρωμένο
ανάγλυφο
με σοβαροφανείς κηλίδες
στο ψυχρό
άκαμπτο κορμί του
δείγμα εξαιρετικό του χρόνου
εξαίσια ειρωνεία

                            Να αιμορραγείς εσωτερικά

να καταλήξεις
στα όνειρα των άλλων
                         μια θύμηση
αχνή

        μακρινή
                      μαραμένη
λησμονημένη
                   άψυχη
σαν εκείνο το μαρμάρινο περβάζι
των θαλασσινών σου χρόνων

Ω γλυκιά μου ερήμωση
κι απόψε
εσύ είσαι η συντροφιά μου...

Μαρία Ροδοπούλου