Πένθιμα ρόδα

 

Πώς ξεψυχούσαν έτσι γρήγορα οι ώρες
σαν τα κομμένα ρόδα στο βάζο της μητέρας
με την φυγή να σαπίζει
αργά αλλά πάντα τρυφερά
στα μάτια τους
Κι αυτή η μητέρα, ανένδοτη του μαρασμού,
μάζευε στην ποδιά της του κήπου τα μυρωδικά
αλέθοντας την δυστυχία ανάμεσα
στα τραχιά της χέρια
ανεπηρέαστη της θύελλας που ρήμαζε
τις νεόκτιστες φωλιές των χελιδονιών
Και μόνο που και που τα μεσημέρια
άκουγες τα κρωξίματα
από τα μελλοθάνατα νεογνά
ν’ αναγγέλλουν την πτώση του καλοκαιριού
από τα ισχνά τους βλέφαρα

Πώς ξεψύχησαν έτσι οι ώρες, αγάπη μου
ούτε ενός περιπάτου απόσταση
απ’ εδώ ίσαμε τον γκρεμό δεν άντεξαν

Κι απομείναμε κομμένα ρόδα
να σαπίζουμε αργά στα βάζα που μας στόλισαν
με  μια πένθιμη γλυκερή μυρουδιά

θριαμβική υποστολή ζωής


Μαρία Ροδοπούλου

Αυτάρκης

 

 

Αυτάρκης

 

Κάποτε συννεφιάζει

Κατεβαίνεις προσεχτικά τις ονειροπαγίδες

Προσπερνάς τον δρυοκολάπτη

Όσο και να χτυπά ποτέ καμιά απάντηση δεν του ανοίγει

Ένας ταχυδακτυλουργός κάνει οτοστόπ

Ευχαριστώ του λες

Μα πέρασε ο καιρός που δεχόμουν

εναλλακτικά θαύματα

Λίγο πιο κάτω

ένα παιδί κάνει ποδήλατο

στο παραμύθι

Σου δωρίζει τα σανδάλια του

Ευχαριστώ του λες

Μα πάει καιρός

που έχω τα όνειρα νανουρίσει

 

Όσο κατεβαίνεις

το ύψος ραγίζει

Συννεφιάζει

Το χώμα μουρμουρίζει

Οι μέλισσες στρέφουν πάνω τους το κεντρί

 

Μπαίνεις μέσα

Και σβήνεις το φως

 

Είχε πάντα μια θανάσιμη αυτάρκεια η σιωπή


Μαρία Ροδοπούλου

Μοχθηρά αστέρια

 

Τις νύχτες οι λέξεις
μ’ αγκαλιάζουν στα κρυφά
μα σαν έρθει το πρωί
αυτοκτονούν στο πλάι μου
αφήνοντας με έκθετη
στις προσωπίδες της ημέρας

Δεν είναι τίποτα
παρά αστέρια μοχθηρά
που φύλαξε στην στενόχωρη σπηλιά
και μερικά σημάδια που αιμορραγούν
στο ύψος των μηρών της
ένα σπασμένο νύχι
                    πόσα πηγάδια κανείς να σκάψει
                              χωρίς να πληγώσει χώμα
μια κλαίουσα κορνίζα
                  η φωτογραφία της δραπέτευσε μια μέρα
                 κάποιοι την είδαν να τριγυρνά ξυπόλητη
                         ζητιάνα στις κρεαταγορές της τσιμεντένιας πόλης
μια φάλαινα λευκή
ανάμεσα στις μαυροφορεμένες γυναίκες
ένα μικρό κλαράκι θυμαριού
στα κακοτράχηλα βουνά της θύμησής της
ένας θρήνος με θραύσματα αποσκευές
και μια τσιγγάνα μάγισσα 
τυφλή ακόμα και στην δική της μοίρα

Κάποτε όταν ερχόταν η άνοιξη
την βάφτιζαν γυναίκα

πια δεν είναι τίποτα
παρά μια γερασμένη γκέισα
                             με ξυρισμένο το κεφάλι

κάποτε όταν ερχόταν ο Δεκέμβρης
την λέγανε Αντιγόνη




Μαρία Ροδοπούλου

Blowfly

Λίγο πιο πέρα στάσου

Λίγο πιο πέρα

από τη θανάσιμη συγχορδία
εκκωφαντικής πυρκαγιάς

Με τα χέρια στα μάτια

και τα δόντια μπηγμένα στα χείλη

Μάρτυρας
και μάρτυρας μαζί

Περπάτα ανάλαφρα

στο πριν και στο μετά

στο νερό

και στη ξηρασία

μια σιωπή γεννιέται

που πονάει

ενώ εσύ ψάχνεις τη στίξη
ανάμεσα στις άναρθρες ομιλίες

Κι όσο κενό θα ξημερώνει

οι μικρές ολέθριες πεταλούδες

θα βάφουν το μέτωπο γκρι

η φωνή θα πνίγεται

στις κυκλικές ευθείες

του καραγκιόζη χρόνου

θα χάνονται τα μάτια

στους τετράγωνους λαβύρινθους

βαλσαμωμένων δρόμων

κι εσύ θα γίνεσαι ο χτίστης

εξαιρετικού

ανεπανάληπτου

                           οικοδομήματος

Θα ξεχάσεις ότι κάποτε ήσουν η Σφίγγα
θα κυνηγάς τις απαντήσεις

όπως το σκυλί κυνηγά την ουρά του

ό, τι  σ’αυτό που ακολουθεί

το μέλλον σου

συνθέσεις

θ’αρκείται στις παρτιτούρες των νεκρών

τις λένε και blowfly
στο requiem της εξέλιξής σου

Φοράει πετσέτες στο κεφάλι
κρατά κομποσκοίνια στα χέρια
και υποκλίνεται στους θεούς

με τα διαφορετικά πρόσωπα

αλλά με την ίδια τσέπη

Αλλά εσύ

στάσου λίγο πιο πέρα
            και προσκύνα
                 από την αντίθετη μεριά

που προσκυνά ο συνένοχός σου
        για να μην υποψιαστεί τίποτα

 το κοπάδι
                      προς σφαγή

                          
Μη ξεχάσεις να μου χαρίσεις ένα λουλούδι
στην πλατεία που ολημερίς

                παίζουν τ’αγαπημένο μου παιγνίδι

                          τη κρεμάλα

Μαρία Ροδοπούλου

restless (uncensored)

 Ημέρα Γαλούχησης των φαινομένων....

Απροστάτευτο το σπίτι από την επέλαση των ανέμων
Δελτίο αγριότητας κι η Εκάτη στην θύρα μου
σφραγίζει τον Αίγισθο στην μήτρα της μητρός
και σημαδεύει το στόμα της θυγατέρας...
Νεκρή πριν γεννηθεί θριαμβολογούσε
σαν να 'ταν το πένθος νίκη
χωρίς Ορέστη να την εκδικηθεί
κι ας φώναζε στον ουρανό
"Είμαι ακατανίκητη
Δεν λυγίζω
δεν γονατίζω
κι η ψυχή αθάνατη σαν τον αγέρα
το πνεύμα ορμητικό σαν ποταμός
και το αίμα μου ωκεανός"
Κι όμως φοβόταν μη τυχόν
ξεχάσει τ' όνομά της
έβαλε και το κεντήσανε
στην νεκρική δαντέλα
"Μάταιος κόπος, ούρλιαζε
καθώς έσερναν το παγωμένο σώμα
ίσως να ήμουν άνεμος ή κάποτε νερό
ίσως το αίμα μου σπονδή στον ουρανό
αλλά ποτέ δεν ήμουν λαίλαπα
δεν ήμουν ανήμερο θεριό"
Όσο το σώμα έλιωνε
και το σπέρμα που την άνθισε στην γη χυνόταν
εκείνη αφέθηκε στο υγρό όνειρο
κι ας ήταν μάταιη επανάληψη συμβάντος
ήξερε πως σαν ξημέρωνε
στον εφιάλτη πάλι θα ξυπνούσε




Μαρία Ροδοπούλου