Υστερόγραφο

Οι σημειώσεις που κρατούν
τα όνειρα το βράδυ
στέλνουν στο διάβολο
όλους τους μνηστήρες
πνευματικών δικαιωμάτων
της λύπης μου
Μόνη καταδύομαι
μόνη ανυψώνομαι
κι ας κυρτώνει το βλέμμα
από της λησμονιάς την πείνα

 

Αλλά γνωρίζω ακριβώς πότε τελειώνει η στιγμή
κι εγώ μισοσβησμένο υστερόγραφο
πάνω στο μάρμαρο ξεδοντιασμένων οραμάτων
Ενίοτε βγαίνει από την κορνίζα
κι ανάβει τα μάτια τους  με τις νεκρές προσδοκίες

Κλαίω με ευγνωμοσύνη αλλά δεν τον συγχωρώ

Τις μέρες βάζω κομπρέσες στ’ αλώβητα σημεία του σώματος
και τα καθησυχάζω με το μονότονο μουρμουρητό
των διπλανών πληγών

Δεν υπάρχει αποκορύφωση
παρά μόνο υποψία αυτής σαν φτάνει η επόμενη
Τότε με πιάνει ασταμάτητος βήχας
και λερώνω τα δευτερόλεπτα με την βιασύνη μου

Ζευγαρώνω πάλι με το παλιό έγκλημα
Σεσημασμένη πρόωρης αυτοπυρπόλησης
με κορμί που μυρίζει αναπόφευκτο

Κάποτε οι δρόμοι ξεβράζουν τα χιλιόμετρα
που δεν διανύθηκαν
αλλά ποιος μετράει αποτυχίες
Τρύπιες οι σωσίβιες ελπίδες
και αυτός που χτυπά την πόρτα
ξέρει πως κανείς δεν θα του ανοίξει

Κάποιος σταματά μπροστά μου
και πετάει τα πράσινα παπούτσια του
στ’ απραγματοποίητα που πάσχουν από νεκρική ακαμψία

Κλαίω από ανακούφιση αλλά δεν τον συγχωρώ

 

Οι στάχτες έχουν ήδη χρησιμοποιήσει όλα τα οδοιπορικά αγωνίας
χωρίς ούτε έναν επουλωμένο αποχαιρετισμό

Μαρία Ροδοπούλου

Ούτε ένα ίσως...

 

Γεράσαμε, φίλη μου, στα όνειρα
Mε τα κόκαλα βαριά
από της κίνησης την νηστεία
αποστρέψαμε το βλέμμα από τους δρόμους

Υποκύψαμε στο κάλεσμα της πόλης
που άγκυρες έχει στα βλέφαρά μας ρίξει
κι ένα καπέλο τρύπιο
άπειρου θαυματουργού
στην έλλειψη

Κάθε φορά που φεύγω
όλα όσα μένουν πίσω θλιμμένα με αποχαιρετούν
Εκείνο το σκυλί που πάντα γάβγιζε τα μεσημέρια
σαν να μας θύμιζε την προσμονή της νύχτας
ξεψύχησε λίγο πριν χαράξει τέλος
στην στενόχωρη αγκαλιά μας

Μην με κάνεις να παίρνω τα βήματα εκείνα
που λησμόνησαν ακόμα και την ερμηνεία
γιατί σκέφτομαι τον ποταμό που κυλούσε
ανενόχλητος από τους βαρβάρους
κάτω από το κάστρο μιας πόλης ξεχασμένης στον βορρά

Εκεί που οι λίμνες ακόμα μυστήρια ανθίζουν
με τα τέρατα σαν την πέτρα να βουλιάζουν στον βυθό
και τα ηλιορολόγια στους πράσινους λόφους
να μετράνε την στιγμή μόνο όταν εσύ το θες

Γεράσαμε φίλη μου στα όνειρα
και το χρυσό ρολόι μας έμεινε μόνο του να κλαίει
με μια ανάμνηση που ποτέ δεν του χαρίσαμε

Ούτε ένα ‘ίσως’ δεν έχω να σου στείλω
μηδαμινή παρηγοριά εδώ στην πόλη
που έμαθε να σκοτώνει σκυλιά το μεσημέρι
και το βράδυ τα παιδιά της


Κι όμως ακόμα ονειρεύομαι
                   ότι ονειρεύομαι...

Μαρία Ροδοπούλου