Ήπια μετατραυματική διαταραχή πόθων (το άκουσμα ανέφικτων ήχων)

 

Οι γερασμένοι ήλιοι
και το πολυκαιρισμένο μας χαμόγελο
μες στα προστατευμένα καθίσματα
της λήθης ή της απώλειας
                      το ίδιο είναι από οποιοδήποτε σημείο
                        της γης κι αν βλέπεις τον κόσμο να δύει
σημείο παύσης ή εκκίνησης
παρόλα αυτά εκείνη
παύει να θηλάζει τα τραύματα όλων
                                                 με το αίμα της
κι ανεβαίνει λίγο πιο ψηλά
                 από τη μούχλα που αναδύουν
                     οι ταπετσαρίες οι μάσκες τα πλήθη
Δεν την αφορούν οι ζωγραφιές
                  που σχηματίζουν οι σάπιες ανάσες
                                                ανθρώπινων απορριμμάτων
μέχρι που σκέφτεται κάποια στιγμή
             ότι είναι το μοναδικό κορίτσι
που κατάφερε να ξεπεράσει
                   τις θνητές αλλά θανάσιμες πληγές
και ν' αναδυθεί εκεί όπου τα μικρά
                 τ’ ανθρώπινα
είναι πολύ χαμηλά για να την φτάσουν

Τώρα που το σκέφτομαι

Πιθανότατα είναι το μόνο κορίτσι
          που είδε πίσω από το ηλικιωμένο κάτοπτρο
               και τις κηλίδες δυστυχίας στα χέρια της
κι αντίκρισε

                 ολομόναχη
κατεστραμμένη
                 λευκή ματιά
                        στην ανέπαφη την πλευρά του

Το Σύμπαν


                                Μαέστρο θα παίξεις για μένα
την αγαπημένη μου νότα;
                τόσα χρόνια αναζητούσα το τάστα που σε λύνει
                         αλλά όλα τα μυστήρια από την αρχή λυμένα
   Η πριγκίπισσα του τίποτα
                  απαντήθηκε σε μια ανέφικτη μι δίεση
εδώ κι αιώνες

πόσο λατρεύω τα παιχνίδια, μουρμούρισε
                 η μικρή κοκκινομάλλα ουτοπία
                             νοσοκόμα ήπιας μετατραυματικής διαταραχής πόθων
κι ήπιε μονορούφι
              μια ανύπαρκτη ιστορία αγάπης



Μαρία Ροδοπούλου