ανάμεσα στις σκιές περπατάς
χλωμή του εαυτού μου παρομοίωση
βυθισμένη στων ονείρων μου
τα σκοτεινά νερά
κατεβαίνεις ανάλαφρα τις ώρες του φεγγαριού
πετώντας βότσαλα στην ανελέητη επιφάνεια
αμετακίνητης πίκρας
ακατανόητη σαν αρχαίο μυστήριο
γρατζουνάς περαστικούς κομήτες
πίνοντας κρασί νεκρών εποχών
πεθαίνεις μόνη
ανάμεσα στ' άλυτα του παρελθόντος
και στις βαρετές απαντήσεις του σήμερα
τουλάχιστον όταν ο κόσμος θα μετράει
τις μικράτες ώρες του
μεθυσμένη ο θάνατος θα σε βρει
ξαπλωμένη ανάμεσα στις απώλειες
που φοβήθηκες να προσμετρήσεις
όταν σε τραυμάτιζε θανάσιμα
το νέφος που στα βλέφαρά σου
νερό κατέληγε
σε βλέπω
να τριγυρνάς στις άκαρδες λεωφόρους
με ένα γυάλινο κελί στους ώμους
διαφημίζοντας έκθεση αλαβάστρινων προσώπων
με μάτια ραμμένα και στόμα ορθάνοιχτο
γεμάτο τρόμο
μπροστά στους πολυάσχολους νεκρούς
μη δίνεις σημασία αγάπη μου
δεν ονειρεύονται εσένα
αδιαφορούν για το αίμα
που χαρούμενο κυλάει
από τα γκρεμισμένα παραθύρια σου
εξάλλου το χώμα δεν αφήνει περιθώρια για περιττές σκέψεις
Μαρία Ροδοπούλου
