Εδώ και χρόνια μάς σκηνοθετώ
εγώ εδώ
εσύ αλλού
μια techinocolor ταινία
με ανύπαρκτους τίτλους τέλους
κι ασπρόμαυρους πρωταγωνιστές
Με προσδιορίζω συνέχεια
στους τερματισμούς
που σκοτώνουν τους νικητές
οι ηττημένοι εξάλλου κατάλαβαν
πιο νωρίς την παγίδα
κι έφυγαν προς τα εκεί
που δύει ο χειμώνας
σαν τους κοκκινολαίμηδες
που αρέσκονται σε ψίχουλα νοσταλγίας θέρους
ή σαν τους ποιμένες
που λυπούνται να
σφαγιάσουν τον αμνό
κι ας προσφέρεται
θυσία από μόνος του
ξεγλιστράει η σκέψη
όπως το νερό που κυλάει στο τζάμι
σταγόνα – σταγόνα απομακρύνομαι
κι όσο πιο πολύ ήσυχη γίνομαι
μες στην εκκωφαντική μοναξιά
τόσο περισσότερο
ριζώνω στο αιώνιο
συμπαγής
ψυχρή
ακυρωμένη σάρκα
μια πέτρα μοναδική
ανίκανη να προκαλέσει ρίγη στο Απέραντο
Κάποτε θα βγάλω το σπαθί μου
και θα επιτεθώ στο Ατέρμονο
με προοπτική θανάσιμης προσβολής...
Μπορείς τότε
μαέστρο
να μου αναθέσεις έγχρωμο ρόλο;
Διαφορετική έκδοση των καταστάσεων
η ζωή έχει τόσα μονοπάτια
αλλά τελικά όποιο κι αν ακολουθήσεις
σκυλί πιστό το πεπρωμένο
Μη με
αναζητάς πια
έχω πάψει στις αναμνήσεις να κατοικώ
ξεπλύθηκε το πρόσωπο
από του χρόνου τον ποταμό
ό,τι απέμεινε
είναι το φευγαλέο άρωμα
μιας επιθυμίας τόσο παλιάς
όσο και το σάβανο
που φορούν τ΄αναπάντητα μου
Μαρία Ροδοπούλου
