Εκείνη είναι πάντα εκεί
Την σμίλεψαν προσεχτικά για σένα
απ’ όταν είχες τον παιδικό πηλό σου
φτιαγμένο από τους εκατό αγαπημένους σου βόλους
Πάντα ήταν εκεί, αγαπημένε μου
Στην πραγματικότητα, είναι εκπληκτική
Ένα πυροτέχνημα στα μέσα βαρετού Φλεβάρη
και τόσο αληθινή όσο κι ένα σκεύος από χυτοσίδηρο
Ας είμαστε ρεαλιστές, ήμουν προσωρινή
Μια πολυτέλεια.
Ένα φωτεινό κόκκινο καραβάκι στο λιμάνι
Τα μαλλιά μου βγαίνουν σαν καπνός
από το παράθυρο του αυτοκινήτου
Είμαι ένα μικρό οστρακοειδές εκτός εποχής
Εκείνη είναι περισσότερο απ’ όλα αυτά
Είναι δική σου
εκείνη σε δημιούργησε, σε καλλιέργησε
Δεν είναι ένα πείραμά σου
Εκείνη είναι η έκφραση της αρμονίας
Φροντίζει τα κουπιά και τις δέστρες στη βαρκούλα,
βάζει τα αγριολούλουδα στο παράθυρο
όταν παίρνεις το πρωινό σου,
κάθεται στον τόρνο του αγγειοπλάστη το μεσημέρι,
τρία παιδιά γέννησε την ώρα που η σελήνη χαμογελούσε,
τρία χερουβείμ του Μικελάντζελο
Κι όλα αυτά τα έκανε με τα πόδια της διάπλατα ανοιχτά
εκείνους τους φριχτούς μήνες στο παρεκκλήσι
Αν κοιτάξεις επάνω, τα παιδιά είναι εκεί
σαν ντελικάτα μπαλονάκια αναπαυόμενα στο ταβάνι
Τα έχει κουβαλήσει όλα στην αγκαλιά της
μετά το δείπνο, με τα κεφαλάκια τους σκυμμένα,
με τα πόδια της να διαμαρτύρονται γόνατο με γόνατο
αλλά το πρόσωπο ροδαλό από ένα τραγούδι
και τον ξένοιαστο ύπνο τους
Σου δίνω πίσω την καρδιά σου
Σε αφήνω ελεύθερο -
για το φυτίλι μέσα της
οργισμένο πάλλεται στη λάσπη,
για τη σκύλα που κρύβεται μέσα της
για να θάψεις ζωντανή τη μικρή άλικη πληγή της -
για την αχνή λάμψη κάτω από τα πλευρά της
για τον μεθυσμένο ναύτη που περιμένει
στον αριστερό σφυγμό της,
για το γόνατο της μητρός της,
για τις κάλτσες, για τις ζαρτιέρες
για την πρόσκληση…
- την περίεργη πρόσκληση
όταν θα πέφτεις ολόκληρος
στα χέρια και στα στήθια
και θα τραβάς αποφασιστικά την πορτοκαλιά κορδέλα
από τα μαλλιά της
και θα απαντάς στην πρόσκληση,
στην περίεργη πρόσκληση
Είναι τόσο γυμνή και μοναδική
Είναι το άθροισμα του εαυτού σου
και το όνειρό σου
Σκαρφάλωσε πάνω της
σα να είναι μνημείο
βήμα-βήμα
Εκείνη είναι συμπαγής
Ενώ εγώ...
Εγώ είμαι νερομπογιά
αγαπημένε
Ξεβάφω μόλις πέσει έστω και μια σταγόνα νερό
Ελεύθερη Απόδοση
Μαρία Ροδοπούλου
She is all there.
She was melted carefully down for you
and cast up from your childhood,
cast up from your one hundred favorite aggies.
She has always been there, my darling.
She is, in fact, exquisite.
Fireworks in the dull middle of February
and as real as a cast-iron pot.
Let's face it, I have been momentary.
vA luxury. A bright red sloop in the harbor.
My hair rising like smoke from the car window.
Littleneck clams out of season.
She is more than that. She is your have to have,
has grown you your practical your tropical growth.
This is not an experiment. She is all harmony.
She sees to oars and oarlocks for the dinghy,
has placed wild flowers at the window at breakfast,
sat by the potter's wheel at midday,
set forth three children under the moon,
three cherubs drawn by Michelangelo,
done this with her legs spread out
in the terrible months in the chapel.
If you glance up, the children are there
like delicate balloons resting on the ceiling.
She has also carried each one down the hall
after supper, their heads privately bent,
two legs protesting, person to person,
her face flushed with a song and their little sleep.
I give you back your heart.
I give you permission —
for the fuse inside her, throbbing
angrily in the dirt, for the bitch in her
and the burying of her wound —
for the burying of her small red wound alive —
for the pale flickering flare under her ribs,
for the drunken sailor who waits in her left pulse,
for the mother's knee, for the stocking,
for the garter belt, for the call —
the curious call
when you will burrow in arms and breasts
and tug at the orange ribbon in her hair
and answer the call, the curious call.
She is so naked and singular
She is the sum of yourself and your dream.
Climb her like a monument, step after step.
She is solid.
As for me, I am a watercolor.
I wash off.
