τρεκλίζω
σαν μωρό που μαθαίνει να περπατάει
ενώ δίπλα μου η ζωή με προσπερνάει ανέμελη
καβάλα σε μια πραγματικότητα
με φιμωμένα μάτια
Πάντα με συγκλόνιζε η απρέπεια της
P.S
αν σταματήσεις να ονειρεύεσαι
τότε πώς;
Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Bookstars
Πατήστε εδώ
Κάποτε
Θα βγάλω το γείσο που σκιάζει
τις κόκκινες
παλίρροιες
και θα πετάξω χαρταετό στην άκρη των γκρεμών
σου
ίσα – ίσα για να τσακώσω ένα παιχνιδιάρικο αστέρι
που επιβίωσε της δολοφονίας
και θα πιω μαζί σου
μια βότκα straight up
χωρίς παγάκια να λιώνουν ανήμπορα
στη θέρμη
των χεριών σου
Υ.Γ
Δε θα δώσω καμία σημασία
στο κενό των ματιών
σου
Μαρία Ροδοπούλου
Εις αναμονή
στις αίθουσες ανακοινώσεων σφαγής
τρεμάμενα χέρια πλαγιάζουν
πλάι στα ματοβαμμένα φτερά
με σκουληκόμυγες ν' αναταράζουν
τα λιμνάζοντα όνειρα των αδαών
εν τω μεταξύ
εκείνο το αγόρι λούζεται τα μάτια χθόνιων θεών
ανέραστος νυμφίος τρώει με βουλιμία
το σάπιο κρέας
των επιθυμιών μας
λαχταρώντας τα ερυθρά ποτάμια
της γέννησης
μας
Μαρία Ροδοπούλου