Climbing Plant

I am like a climbing plant
slow trivial but lethal
             like the passing time
no one notices me as I climb
thru the abandoned walls of haunted souls
     haven’t you noticed that the world is full of ghouls?
like a bothersome but unimportant insect
I fly above the grassy roofs
       always a witch without a single wish
I walk unnoticed
among the withering laurels
and the crying larks
I usually swim into the dark rivers
of the eyes
near the swamps and reeds
among the dying nature
and the human pitiful shards

I usually knock but I don’t wait for an answer
                      
I live alone into the desert of a rotten land
                       and it makes me go mad
always thirsty for the offerings from the marble stones

But I hate the full moon
it reminds me that everything has to end
                              very soon

yet here I am a worthless but poisonous plant
among crocodiles and unimaginable beasts
waiting patiently for my roots to be stronger

PS.

She is still looking the horizon for something
               she just can't see...


Kastoria – July 2024

Maria Rodopoulou

 

Η λέξη που δε θέλει να είναι ελληνική...

 Μέσα στις καλαμιές, στ' αεικίνητα νερά λιμνών που διαγράφουν μια πορεία
πέραν της ανθρώπινης ύπαρξης, ανάμεσα στα βουνά που γεύτηκαν και γεύονται
όλους τους χυμούς της γης, ανθρώπινους και μη, βυθισμένη στα όνειρα, στους μύθους
και στις προσδοκίες αλλά και στη λύπη και στην απώλεια που δεν έχει νούμερα, μετρήσεις
και βαθμό αξιολόγησης, εκεί συναντάς τη λέξη που δε θέλει να είναι ελληνική. Λίγα χρόνια μετά, πολλές μαρτυρίες ακόμα - δυστυχώς για όσους συμμετείχαν - 3000 αστυνομικοί, ειδικές δυνάμεις, FBI, κλεισμένοι κάτοικοι σε μια εκκλησιά με μια καμπάνα να χτυπά τη μοναδική διαμαρτυρία και ασφαλίτες να κάνουν ό,τι δεν κάνανε παλιοί κατακτητές...να μπαίνουν σε ιερό άσυλο. Μια ειδική μνεία και στο Πισοδέρι όπου ο 'σοσιαλισμός' επεβλήθη διά της ράβδου. Και μια φαρσοκωμωδία ανάμεσα σε δήθεν επαναστάτες σοσιαλιστές - μπούληδες αναθρεμμένοι με το ψέμα και το αίμα άλλων στα χείλη - και υποτελικούς γείτονες με αρχηγό μια ξένη, μπασταρδεμένη σημαία υποβολέα σε μια υπογραφή που δεν ήταν ποτέ ελληνική, παραδίδοντας μια λέξη ελληνική -μια ιστορία μια φιλοσοφία κι ελλαδικό χώρο μαζί με αυτή την λέξη φυσικά (επεξήγηση για κάποιους που θα πουν "πώς κάνεις έτσι για μια λέξη" αν και όταν δίνεις επεξεγήσεις είναι σα να υπερασπίζεσαι το αυτονόητο. Εκεί φτάσαμε. Αλλά τι να πει κανείς όταν οτιδήποτε έχει να κάνει με την γκλαμουριά σοσιαλιστική ή όχι. Ακόμα και στην ποίηση, πλέον, τους ντύνουν και τους φωτογραφίζουν, λέγεται και ξεπεσμός αλλιώς )  Με τους ξεπλυμένους δήθεν πολιτικούς αντίπαλους να αυτοσυγχαίρονται που δεν αναγκάστηκαν να είναι στη θέση του μπούλη που δε φόρεσε γραβάτα. Μακεδονία κάποτε ελληνική λέξη...


Η ελληνική γη έχει γνωρίσει πολλούς προδότες, συκοφάντες και ξεπουλημένα ΜΜΕ. Και κάποιοι εν τω μεταξύ, τρίβουν τα χέρια τους και γεμίζουν τα παρθένα δάση των Πρεσπών με ανεμογεννήτριες. Ξεπουλάνε το κάθε εκατοστό μιας χώρας ανερυθρίαστα και ανεμπόδιστα. Κι εσύ όχι απλά τους ψηφίζεις ακόμα αλλά τους υπερασπίζεσαι κιόλας...Όλους αυτούς είτε φοράνε γραβάτα είτε μιμούνται κάποιο νεκρό είτε αυτοσυγχαίρονται ως νεωτεριστές 'καπιταλοσοσιαλιστές' ενδεδυμένοι τη γελοιότητα ωσάν να φοράνε βασιλική μεν αμερικανίζουσα δε σοσιαλιστική χλαμύδα.

Πρέσπες 16/7/2024

Μαρία Ροδοπούλου

Olive tree

 And I
a  little olive tree
windswept by the world's bitterness

 

Sometimes I’ am just a drunken
                          from the sun
night flower
until I withered under the cruel winter

other times I’m just a little wooden boat
with no passengers
just a lonely paddle kissed by the untamed sea

mostly I’ m an uninhabited  planet
full of sand hills crying out for rivers

                 That little girl  kneeling in front of the dying gods
                       asks for nothing

sadly when the tired lids slowly opens
            I’m just an ordinary woman
with ashes on my shoulders

           like  
a  white swan with broken pearl
                        and dead eyes

                             a fairy tale
                                                    not

Maria Rodopoulou
                               

Αναλώσεις

 

Ενώ εσύ αναλώνεσαι στο επαναλαμβανόμενο μοτίβο
των συγκυριών

στα  μεσοαστικά πλακόστρωτα
στήνονται μεσονυχτίς καφενεία
με τα σφάγια κρεμασμένα στα ρομαντικά φαναράκια

κρύβω το πρόσωπο στις σκιές των λιγοστών δέντρων
το σώμα αφήνεται στην στάχτη
                   γκρίζο χιόνι καταμεσής καυτού θέρους
στέγνωσε το στόμα από τη σιωπή

τα ρουθούνια γέμισαν σάβανα
κι ακόμα περιμένω πρόσκληση

όσο εσύ αποσβένεσαι στην επούλωση πληγών

     εγώ ταξιδεύω με τραύμα ανοιχτό
             ανυπεράσπιστη
                      ανάλαφρη
               μόνη
αποφασισμένη
                με μάτια λυμένα

                        τα φίμωτρα τα έριξα στην πυρά
                             της τελευταίας μάγισσας
τα δεσμά τα χάρισα στους ψηφοφόρους του κέρδους


κι ας μαζεύονται τριγύρω μου
 οι λύκοι ακόμα κι όταν χαράζει

σε περιμένω στο βουνό
         όπου τ’ αηδόνια ακόμα κελαηδούν
                τις ξάστερες βραδιές

you keep wasting yourself
to the repeating pattern of circumstances

while into the urban alleys
the vulgar taverns hang human flesh
upon their 'romantic lanterns'

the shadows of the few living trees
are hiding my face
my body is laying into the ash
        grey snow into the middle of indian summer
the mouth got dried by the silence

the nostrils are full of shrouds
but i' am still waiting for an invitation

while you have been depreciated
from the (futile) wound recovery

            i' am traveling with my trauma open
                      defenseless
                         graceful
                       alone
             determined
                       with my eyes without bonds

              i threw the muzzles into the fire
                    where they burn the last witch
           the bonds I gave away to the voters of fortune

though I have around me
wolves even when the dawn is coming

I' am waiting for you
        at the mountain
where the nightingales still sing
         when the nights are full of stars

PS.
Are you still  enduring the desperation of the bourgeoisie ?
   throw the mask away
            it eats you from inside

ΥΓ.
Ακόμα αντέχεις την μπουζουαρζία της απόγνωσης;


Μαρία Ροδοπούλου