Χαμένη Ωδή

 Κουρασμένος θα γείρω
σκέφτηκε
στους πρόποδες ανύπαρκτου βουνού
το όνομα του εύκολα δε το ξεστομίζεις
θα γείρω στο τραχύ έδαφος
και θα ονειρευτώ
ατενίζοντας τ’ αστέρια
και πίνοντας νέκταρ γιασεμιού
θα ζωγραφίζω με τα δάχτυλα
σε αόρατο καμβά το πρόσωπό της
ελπίζοντας ποτέ να μη ξυπνήσω
θα γυρίσω σπίτι
κουρασμένος από την άσκοπη περιπλάνηση
αλλά στη τσέπη μου
μια χτένα από νεφρίτη
στολισμένη με πετράδια της έλλειψης
με σκουντάει τρυφερά
Ακόμα θυμάμαι την κόκκινη φορεσιά της
και τα μαλλιά της γεμάτα μ’ άνθη ροδακινιάς

Οι γατόπαρδοι γύρω μου αλυχτάνε
δεν αρκεί η φωτιά να κρατήσει μακριά την πείνα
άσε με εδώ να κοιμηθώ
ξαπλωμένος στα γαμψά νύχια της παραίτησης

μόνο ο καθρέφτης δεν τολμάει από την απώλεια να ραγίσει
ο κόσμος τριγύρω μου  
χωρίς εκείνη
ένα συνονθύλευμα χάους
κάποτε όταν βράδιαζε
έβλεπα τις πυγολαμπίδες των ματιών της…

Αφήστε με ελεύθερο πάνω σε μια χορδή
και μόνο τις γελαστές της νότες θα παίζω

Κάποτε κουρασμένος θα γυρίσω
αλλά η τσέπη άδεια θα ‘ναι
κάποιος έκλεψε την Ωδή προς τη Χαρά

ΥΓ.

Δική του η εξομολόγηση
εγώ απλά ενδιάμεσο συντακτικό
ή μάλλον συρραπτικό
εικόνων και συναισθημάτων


Μαρία Ροδοπούλου

Αερικό

Fleeting Sun

She safeguarded the rain into her eyes
while the remaining morning dew
moisture her red mouth
Tonight she will wait for dusk to cloud the sky
to guide the fleeting sun into her embrace
Besides why would she want the moon
when is the sun that she sought after?

Maria Rodopoulou

 

                                           " Thiếu Lâm x Thuần Dương"

Πεσμένα άνθη - Fallen Blossoms

 

Αναμένοντας τις ριπές του ανέμου
να φέρουν τα πεσμένα άνθη της αμυγδαλιάς
στα ντελικάτα χέρια της νοσταλγίας
ενώ ακόμα οι νιφάδες θολώνουν τα μονοπάτια
και μια αίσθηση ανημποριάς
απειλεί να πνίξει την ύπαρξη
Ατενίζοντας τα νέφη του βοριά
και τα λιγοστά άστρα να πολιορκούνται
από τους κεραυνούς οργισμένων θεών
Απεγνωσμένη λευκή φορεσιά
παρασέρνεται στο κυκλώνα της επίθεσης
Το αίμα της
άλικη βροχή στις ερημικές στέγες
αλλά η άνοιξη αργεί
κι όταν θα γεννήσουν οι αχλαδιές
εκείνη θα είναι ξεθωριασμένος πίνακας
πληγιάζουν τα δάχτυλα στις χορδές
όσο μια παλιά ανάμνηση αποδημεί τρομαγμένη
Εγώ;
Ακόμα εδώ
προσπαθώ να επιβιώσω
απ’ τη ψυχρή ανάσα του χειμώνα
ξεφυλλίζω τη μελαγχολία αναίτιας προσμονής
περιμένοντας ν’ ανθίσουν οι κερασιές


waiting for the wind’s currents
to bring the fallen almond blossoms
into the fragile hands of nostalgia
while the snowflakes keep the roads misty
and a sense of helplessness
threatens to drown the existence
Looking the northern clouds
and the few stars been besieged
by the thunders of the raged gods
Desperate white dress
is carried away and into the attack cyclone
Her blood
purple rain upon the abandoned roofs
but the spring has yet to come
and when the pear trees give birth
she would be a faded painting
The strings are hurting the fingers
and an old memory scared migrates

And me?
Still here
trying to survive the winter’s cold breath
I'm browsing thru
the melancholy of an unreasonable waiting
waiting for the cherry trees to blossom


Μαρία Ροδοπούλου

Καλή Χρονιά  με όλες τις εποχές ανθισμένες στη καρδιά σας

Happy New Year with all the seasons blossoming into your heart 

 

painting "Cherry Blossom" by Yu Huan Huan

writing on the painting
"Even all the petals fall down ,even all the petals turned into mud, we still can feel it"

 Spring fading into white pear blossoms