Πίνακας "Ροδιά" από την ζωγράφο Άννα Κανατά

Περίληψη

Ο πλανήτης πυρπολείται.
Το Θηρίο ξυπνάει.
Ερωμένος έσχατος καίει απ’ άκρη σ’ άκρη την γη μαζί με τις βλάσφημες στρατιές του.
Ελάχιστα πλάσματα σώνονται μεταξύ των οποίων και ένα νεαρό Δέντρο.
Με πόδια ανθρώπινα θα διασχίσει την Γη ψάχνοντας τον τόπο που θα μπορέσει πάλι να ριζώσει. Στο διάβα του θα γνωρίσει τον θάνατο, την απόγνωση, τον πόνο των ανθρώπων και θα μετατρέψει την οδύνη σε δάκρυ βάλσαμο για τους πληγωμένους.
Λυπημένο θα βαδίσει μίλια ολόκληρα χωρίς ούτε μια απάντηση στις ερωτήσεις του. Εως ότου αρχίζει η μεταμόρφωσή του, ζωή φυσάει στα λαβωμένα του κλαριά η Μητέρα Φύση. Ό,τι λάβει με τον μεγαλύτερο πόνο θα κάνει δικό του και θα το επιστρέψει στους ανθρώπους ως το μέγιστο δώρο. Την Γέννηση της Ελπίδας.
Όμως ακόμα και στην χαρά του θλιμμένο περπατά. Άραγε θα βρει ποτέ τον τόπο που θα ριζώσει;


To βιβλίο θα κυκλοφορήσει μετά της 21/12 στα κεντρικά βιβλιοπωλεία
Αθήνας, Πειραιά και Θεσσαλονίκη.


Ευχαριστίες στους ποιητές Μανώλη Μεσσήνη, Γιάννη Σκληβανιώτη και Γιάννη Τόλια για τις συμβουλές τους επί του έργου μου και για την ενθάρρυνσή τους.

Στην Άννα Κανατά για τον πανέμορφο πίνακα.

Τον εκδότη μου, Γιώργο Σωτήρχο που όπως πάντα έκαμε εξαιρετική δουλειά

Επίσης ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Ποιήτρια Κατερίνα Κατσίρη
για την ώθηση που μου έδωσε για το συγκεκριμένο βιβλίο όταν
πριν 3 περίπου χρόνια μου είπε να γράψω μια ιστορία με ένα δέντρο που περπατά.

Και μια θερμή αγκαλιά στον σύντροφο της ψυχής μου

Το βιβλίο είναι αφιερωμένο στην Μητέρα μου, Αγάθη

Y.Γ.



Σταμάτησαν οι δείκτες, ξέρεις
Τερματισμός εκκίνησης ονείρων
Λησμόνησαν οι εποχές τα Ηλιο-ρολόγια

Τώρα φονεύει η μία την άλλην
με την ίδια σκληρότητα
που οι άνθρωποι κάποτε αγαπήθηκαν μεταξύ τους

Τον τελευταίο καιρό όλος ο χρόνος κινείται γύρω μου

Εστιασμένος δαίμονας πάνω στην ύπαρξή μου

Αλλά εγώ στέκομαι είτε ακίνητη είτε είμαι σε τόση εγρήγορση που οι άλλοι θαρρούν πως οι δείκτες μου έχουν σταματήσει. Πόσο μου λείπουν οι νύχτες του. Τώρα πια μόνο

Οι Φόβοι ξυπνούν. Ανατέλλουν των σεντονιών μου το ακοίμητο ράγισμα. Τα χέρια, αυτόνομα κινούνται να πιάσουν την φευγαλέα λύτρωση αλλά ο νους άγρυπνος τιμωρός τα εμποδίζει. Τα δάχτυλα, ναι, τα δάχτυλα υποφέρουν από θάνατο πριν αυτός αποφασίσει το σώμα δικό του να κάνει.

Πάει καιρός που έφυγες και αναρωτιέμαι. Για σένα, για τις μυστικές σου συνομιλίες με την θεά της σαγήνης και της κατάρας. Αναρωτιέμαι αν είσαι καλά στον κόσμο που για να με τιμωρήσεις παράλληλα τον αλυσόδεσες. Δεν μπορώ να σε δω , δεν μπορώ να τον δω. Μόνο να τον νιώθω, να τον αισθάνομαι. Με απέκλεισες από την καταιγίδα σου. Διψασμένη θεατής στέκομαι τόσο κοντά και τόσο μακριά από την θύελλα σου. Ξέρω ...ξέρω αγαπημένε ότι αυτή είναι η τιμωρία μου. Τόσο κοντά μου να σε πιστεύω αλλά τόσο απόμακρα να σε νιώθω.

Σου γράφω όχι για να σε ικετεύσω ούτε για να σου πω πόσο σε αγαπώ. Ίσως ακόμη είμαι μικρή για να διαβαίνω τις πόρτες αλλά ξέρω που φυλάνε το κλειδί στις περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης. Όχι,ακόμη δεν έμαθα – αν αναρωτιέσαι – να αψηφώ τον κίνδυνο της σημαντικής απάντησης στην μόνη ερώτηση που θα μου κάνει η πόρτα. Σου γράφω για να σου πω ότι απόψε δεν μου λείπεις. Σκέφτομαι ...Όταν ένιωθα κενό , στην πραγματικότητα δεν αγαπούσα εσένα αλλά αυτό που απουσίαζε από μένα.

Θέλω τόσο πολύ να σου μιλήσω για τα σπίτια που δεν έχουν ούτε τοίχους ούτε περάσματα κλειδωμένα από το ένα δωμάτιο στο άλλο. Φαντάζομαι από τώρα τα χείλη σου ανασηκωμένα σε απαλλαγή ενοχής λόγω έρωτα. Όμως σου λέω αλήθεια. Δεν είναι ο έρωτας που καταλύει τον κόσμο και τις ετυμηγορίες του. Η αγάπη είναι ...

Όταν ξεπεράσεις την πλημμυρίδα της έκλειψης τότε θα με δεις. Όχι σαν αντίο ούτε σαν ναυαγό ξεπερασμένης νοσταλγίας , αλλά σαν τον χρόνο που απλά τέλος δεν γνωρίζει.

Καλές Γιορτές Φίλοι μου και σας ευχαριστώ


Μ.Ρ.

Θέλω να μου πεις

Όταν τα βράδια πλαγιάζεις

Όταν ουρλιάζουν στο μυαλό σου
με στόμα κλειστό και θάνατο φλέβες
όλα εκείνα τα έμβρυα που δεν τόλμησες να κυοφορήσεις

Ακούς;

Ή αρκείσαι σε αυτά που ποτέ δεν είχες και ούτε ποτέ θα έχεις

Ή κοιτάς το δαχτυλίδι που έχεις τρυφερά
ακουμπήσει στην πέτρα του φεγγαριού;

- σε γελάσανε στην πώληση, ξέρεις -

Πόσα νεκρά παιδιά σου κρατούν το χέρι
καθώς διαβαίνεις τον ύπνο που σου χαρίστηκε
όχι από γενναιοδωρία
ούτε από καλοσύνη

αλλά από καθαρή τύχη

Οι γείτονες στον εξώστη κάτι λένε

καθώς προσέρχεσαι για την πρώτη σου κοινωνία

Το ακούς;

Όταν γονατίζεις το πρωί και προσεύχεσαι στον Αθώο
με τα χέρια πλυμένα και το πρόσωπο προβαρισμένο σε χαμόγελο γλυκό

Πόσες κόρες διάπλατα ανοικτές
κοιτούν το μάτι του νιπτήρα
Άραγε καταπίνει ότι άθελά τους ξερνάνε;

Πόσους κόσμους θα χωρέσει η αποχέτευση
μέχρι να μπουκώσει ιδεολογίες και δικαιολογίες;

Eίναι τα βλέφαρα ανοικτά
ή μήπως όλη η όραση
στο ποθητό κρησφύγετο ανά-μέσα στα πόδια σου
χαρίστηκε;

Θέλω να μου πεις

Αυτό που φώλιασε στην αριστερή γωνία
της πεντακάθαρης κουζίνας σου
τι είναι;
Εξημερώνεται;

Και αν όχι, πόσους εξολοθρευτές πρέπει να στείλω
για να σε απαλλάξω προσωρινά
από την αγωνία της τρισδιάστατης πραγματικότητας;


Μαρία Ρ.


Κάποιος άνοιξε της Πανδώρας το κουτί
και ξέχασε να το κλείσει
ή άδειο το αγάπησε;

Ό,τι συνέβη

στην γλώσσα στάθηκε για μια στιγμή

- η Γυναίκα και ο Άνδρας

γεννιούνται στα εισαγωγικά των προθέσεων

και αυτοκτονούν σαν τον λάρυγγα μήτρα φτάσουν -

φορτίο αβάσταχτο για τον σάρκινο σταυρό

το συμβάν μεταφέρθηκε αυτούσιο

με τις υγρές κεραίες των φονικών σφηκών

-Προφητείες της γενιάς των υπαλληλίσκων

executive or not

Σκαρφαλωμένα τα μπλουζ της αποτυχίας

στην παράνομη κλειδαρότρυπα

το μόνο που είδαν ήταν να βγάζω τις δανεικές πυτζάμες

και να τις επιστρέφω ευγενικά στους κατόχους τους

Η γάτα μόνο απέμεινε να γλύφει στωικά το τρίχωμά της

μπροστά σε όλη αυτήν βαρβαρότητα

σκεφτόμενη

Και κάποτε δεν αρκεί να μιλάς για σπάσιμο σφραγίδας

πρέπει να σε δουν με τα κομμάτια της στα ματωμένα χέρια σου

Αλλά
τι θα απομείνει, αγαπημένοι μου, αν όλα επιστραφούν πίσω

εκτός από παλάμες μαλθακές που μόνο σε μια εργασία

τόσα χρόνια επιδόθηκαν;

Την έκαναν σύντροφό τους
την νυμφεύτηκαν

Κι όμως την νυμφεύτηκαν

Μαρία Ρ.

Και σαν τ' όνειρο
που τράβηξε τα σκεπάσματα
βαριεστημένο από τον γαλάζιο μας μανδύα

προστάτες μιας μνήμης διαφήμισης

σκέφτηκα
ποιός χρειάζεται υπόστεγο
εκτός από εκείνους που στεγνοί θέλουν να είναι

Σαν το χθες
που το κούρασαν οι ίδιοι κι απαράλλαχτοι επισκέπτες
πίνοντας το πολυκαιρισμένο λικέρ
στον ξεχαρβαλιασμένο καναπέ όπου άλλοτε έχυναν και όπου άλλοτε ίδρωναν

ή και τα δύο μαζί μα ποτέ ταυτόχρονα

- φύλα με θεέ μου από τα κλαρωτά έπιπλα
ή φίλα με στο στόμα χύνοντας λίγο από το θεϊκό σου σάλιο

η παράνοια δεν έχει αδένες ταπετσαρίες
μήτε θρήνο να συγκρατεί τους πάσχοντες από ανάστημα -

και σαν εκείνη που έστρωνε θάνατο στη γιορτή
- ξεχνώντας να ανάψει το κερί -

είδα την τρύπα πίσω από την ακριβή κρυστάλλινη βιτρίνα

σας είδα μαζί μ' εμένα να παίζουμε ρώσικη ρουλέτα
χωρίς ούτε μία σφαίρα να στοχεύει τ' άνοιγμα

γνωρίζω βέβαια πως από το κλάμα έχουμε πάθει αφλογιστία


Μαρία Ρ.

Στέργω
νεκρούς λησμονημένους
στης σκοτεινής κάμαρας
τις ξεψυχισμένες ρώγες

απεγνωσμένα γλείφουν
τις ξηλωμένες ίνες
της κουρελιασμένης μικρής θεάς

όσα γράφτηκαν
όσα ειπώθηκαν

όσα σκοτώθηκαν στις αραχνιασμένες γωνίες
για να έχει και η ήττα ένα τρόπαιο

έστω και γονατισμένο

κάλυψη ήταν
για την ύπαρξη της όλη

στόμα τη σύντομη ζωή της διάβηκε

στάχτη σε στόμα άλλων πέθανε

καθορισμένοι πορεία έχουν οι μικροί σάρκινοι θεοί
όπως και της λατρείας τους οι μικρόψυχοι θνητοί

και πως Αληθινέ να σε αναζητήσω όταν ακόμα εμένα, το ψέμμα, δεν έχω τολμήσει ν’ αντικρύσω ;

κοιτώ τα γυμνά μου χέρια
και τι έγινε αν αγάπη κάποτε αρραβωνιάστηκα
μίσος παντρεύτηκα
φόνο γέννησα
μίασμα ενηλικίωσα

δεν είναι ο κόσμος μια πληγή, Κύριε
όπως τα σπαρμένα υπολλείματα ουρλιάζουν

όχι, Κύριε

αλεστική μηχανή είναι
και εγώ ανεπιθύμητη κηλίδα στα φθοριωμένα δόντια της


Μαρία Ρ.

deviantart.com

"Padre escucha mi voz
Señor escucha mi voz" E Nomine - Padre Nuestro

Λιπόσαρκες ζωές
άστεγο κορμί ακουμπούν στο λίπος παχυνόμενων επιθυμιών
Με δεμένη την γλώσσα
κόκκινη γραβάτα στο ταβάνι
αυτολύπηση εξασκούν

Ω Κύριε, ελέησον με
Αμετανόητη της εντός κάθαρσης παραμένω
ξεπλένοντας τα μάτια
με κρεμασμένα σάλια

Πάσχω από συμπόνοια
γάγγραινα γεμάτη
από τα ύψη που το βάρος τους δεν αντέχουν


Απορούν με την σημασία

Μανιασμένη σκάει πάνω
στους αμετανόητους μνηστήρες
της προσευχής


Περιττή η αναγγελία αυτοκτονίας
Γονατισμένη η ακοή

Μάρτυρες ξέχειλων παγκαριών

Αντί χίλια κομμάτια της αναμονής
μακριά από σώματα σκληρά εξατμίζεται
χωρίς ούτε ένα πείνας στεναγμό

Ασημοντυμένη επανέρχεται
αλλά αυτοί
άνανδροι τεμπέληδες
κεφάλι δεν σηκώνουν ν’αρμέξουν την δροσιά της

Λασπωμένοι σέρνονται στην δίψα
εγκυμονούσας θάνατο
ζωής

Λιπόθυμοι δένονται
στης αιωνιότητος
το ατελείωτο κομποσκοίνι

Μαρία Ρ.


Κοινωνώ
Πειρασμού σπέρμα
και εισέρχομαι στο άδυτο του απόκρυφου βίου σας

En nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti
Amen!

θα έπρεπε να καίνε στην πυρά τις λευκές λέξεις ...

Διπλωμένη με τάξη στο λευκό σκοτάδι σκέφτομαι τους ποιητές που υμνούν με πάθος την ζωή , τον έρωτα και την αναγέννηση.
Τις λέξεις που διαφημίζουν κλειδιά πως είναι για να ξεκλειδώνουν τα σκοτεινά δωμάτια, να τ’ αερίζουν από τον οξειδωμένο αέρα πληγωμένων σκέψεων.
Τους σκέφτομαι πως θαρρούν τους εαυτούς τους μέλισσες που τρυγούν την ζωή μέχρι το μεδούλι και θέλω να τους συντρίψω μέσα στις παλάμες μου κι ας με τσιμπήσουν θανάσιμα τα κεντριά τους. Πεθύμησα παράθυρο στη νύχτα ν’ανοίξω και να δω με τα δικά μου μάτια ,άφωνη, χωρίς χορδές εκπαιδευμένες , την ζωή που υποπτεύομαι πως υπάρχει εκεί έξω. Δεν θέλω τα λόγια τους μες στο μυαλό μου διάττοντες ορίζοντες να γεννούν.

Κρατήστε, αγαπητοί μου λογοπλόκοι, τις φορεσιές σας. Δωρίστε τες σ’ εκείνους που ποτέ δεν λαβώθηκαν και ξένες ουλές ζητούν στους αγκώνες τους να ράψουν. Χαρίστε τες σ’ εκείνους που ποτέ δεν διάβηκαν ένα δωμάτιο απ’ άκρη σ’ άκρη με μια μικρή αράχνη μόνο για συντροφιά, σκαρφαλωμένη στον γαζωμένο μηρό της απελπισίας. Ω ναι. Υπάρχουν εκεί έξω άνθρωποι που δανεικά ζητούν. Άποροι αμαρτιών, χέρι κατάλευκο απλώνουν.
Αλλά εγώ δεν θα γίνω ο Πάντσο σας, ω αιώνια καταδικασμένοι Δον Κιχώτες που κυνηγάτε την ουρά του ψωριάρικου αλόγου των φαντασιώσεών σας σαν σκυλιά τρελλαμένα από τον πόθο σάρκας.
Το δικό μου μαύρο μουλάρι, τραγωδιών καθαρόαιμο, φτύνει τις ψυχορραγούσες φοράδες σας, άφυλες Δουλτσινέες, και τερματίζει έστω και τελευταίο στους λυγμούς των ραγισμένων λέξεων.

Ποτέ του δεν απέφυγε τις σκοτεινές διαδρομές του νου
μόνο και μόνο για να το ταίσουν αμφίβολης ποιότητας σανό.
Ούτε εικονικού ονειροπόλου όνομα διεκδίκησε,
για δυο μαραμένα χάδια στο μυθικό κεφάλι.


Μαρία Ρ.

Κάποτε θα με θανατώσουν
ως εμπρήστρια της ατέρμονης ανίας των λέξεων
στις κατάμεστες αρένες
όπου κυριαρχούν οι γλωσσομαθείς κροκόδειλοι
και τα λοιπά βαρετά έρποντα που χρησιμοποιούν
την φωνή τους για να νιαουρίζουν στα κεραμίδια της απόρριψης

Σκέφτομαι

πως θα εξοργίσω τον κόσμο
ή τουλάχιστον να τον αγνοήσω
όπως αδιαφορώ για την παγοδρόμο αράχνη
πάνω στον γυμνό γλόμπο
ή να τον κάνω να με αποφεύγει
λέγοντάς του μαλλιαρές ιστορίες
για φαλακρούς πεθαμένους
ή να εφεύρω μύριες δικαιολογίες
για να πάψω να τον δικαιολογώ

ή να με φανταστώ καθισμένη
σε μια πάνινη πολυθρόνα
καταμεσής στην έρημο
να αγναντεύω την θάλασσα
που θα την καταπίνει
ένα τεράστιο λυκίσιο στόμα

- λύκε λύκε είσαι εδώ; -

ή να μάθω επιτέλους να προσεύχομαι σωστά
ή , ακόμα καλύτερα, να γίνω πόρνη
και μετά να με ανακηρύξουνε αγία

ξέρω ότι στο τέλος
θα απολύσω νου
- τραλαλά - τραλαλά-
για να προσλάβω τρέλα

θα την φορέσω φουλάρι στο λαιμό
και σ’ ένα θανάσιμο ταγκό με την αράχνη
θα τραγουδώ σιγανά

«Στην γωνία σας εσείς ,
στον κύκλο μου εγώ
γύρω-γύρω όλοι ,
στη μέση ο Θεός

ποιος από όλους μας είναι ο τρελός;»


Μαρία Ρ.

Λάθος Λύση Βασικού Θεωρήματος

«Για κάθε μη μηδενικό ρητό αριθμό
υπάρχει o ρητός αντίστροφος" Μαθηματικό θεώρημα

Πτυχιούχος του τέλους σε άλλο τέλος προχωρώ

Άρρητος αριθμός
ανάμεσα στα πεπερασμένα δεκαδικά
καταλήγω στο άπειρο Ν

Ποιός θα ορίσει το αντίστροφό μου;

Θυσιάζω Χ ακουμπώντας σώμα σ' εμπειρική εξίσωση

Ανάμεσα σε μήτρες και ολοκληρώματα βασανίζω υποθέσεις
αλλά ξοδεύω όλο το συμπέρασμα σε μία από τις 5 άκρες

Άλλο τσιγάρο ακουμπώ στα χείλη
πριν καν σβήσω το παλιό
παραδεχόμενη το αυτονόητο
Δεν υπάρχει ίσον σε όλες τις θεωρίες
και οι πράξεις αποδεικνύουν την καμπυλότητα της ευθείας

Όμως ακόμα και τώρα δεν μπορώ
να μην λυπάμαι για όλες τις ώρες που έχασα
προσπαθώντας να λύσω την οικουμενική σήψη
των κλασματικών αριθμών με παρανομαστή μηδενική εκκίνηση

Πότε ακριβώς καταλύσαμε βασικό κανόνα;

Η πραγματική αγάπη είναι απλά μαθηματικά
"είναι μια όχι άνω φραγμένη και γνησίως αύξουσα ακολουθία που το όριο της είναι
το +άπειρο...."


Μαρία Ρ.



Σημείωση

Ρητοί αριθμοί =σύνολο αριθμών
που μπορούν να γραφτούν σε κλασματική μορφή με ακέραιους όρους
και παρανομαστή <> 0

Άρρητος αριθμός = το μη εκφραζόμενο ως κλάσμα

Είμαι ο ανώνυμος θεριστής της ελεημοσύνης σας
της ανακύκλωσης αισθήσεων ο μόνιμος θαυμαστής

Στης σκοτεινής μου φαντασίας τα βοσκοτόπια
είστε η μόνη προβλέψιμη καλλιέργεια

Aχ, βολικοί εκφωνητές περασμένης σποράς
τι δίνετε,άραγε, ενέχυρο;

- ποιός δανείζει και ποιός δανείζεται;-

Aδύναμη στέκομαι μπροστά σας
χωρίς ούτε ένα βογγητό ηδονής πια

- σκουπίζω στόμα λερωμένο
στα λευκά σας πουκάμισα
τι ντροπή! με πόθων ψίχουλα την γλώσσα να δροσίζω-

Ευνούχος φαντασίας υποκλίνομαι στην υπόκλισή σας,
ω βαθιά υποκλιθέντα, αγαπημένα μου σπαρτά


Μαρία Ρ.

"Εξιχνιάζω εγκλήματα πόθων" μου είπε συνωμοτικά ...

Όσο κι αν αποκρύπτω
παράνομες φαντασιώσεις
εσείς θα κρυφοκοιτάζετε

Τους βλέπω μέσα από τις μισάνοιχτες γρίλιες
μεταμεσονύχτιων δισταγμών
Ακούω τις κοφτές ανάσες
μέσα από τις αποσιωπημένες ρωγμές
της επιθυμίας

Καταπίνω αιχμηρά αντικείμενα
Ριγούν οι ανύπαρκτες σκιές
καθώς επενδύω φωνές στην σιγή των πληγών μου

Που θα κρυφτείς, ένοχο σώμα,
τώρα που γεύτηκες θηριωδίας σπέρμα
και αθέλητα έγειρες πάνω στις διαχωριστικές γραμμές;

Κι όμως επέλεξα ...

Τους βλέπω μέσα από τα πυκνά φύλλα
φτηνών εξομολογήσεων
Ακούω τις βαριές ανάσες
μέσα από τους διαπεραστικούς τοίχους
του ανικανοποίητου

Ξέρω,
Είμαι το στρώμα
που τρομακτική αγάπη ξαπλώνει

Είμαι η μυστική παραδοχή της διαστροφής τους ...


Μαρία Ρ.

"So fucking what... Who cares?" Metallica

"born in sin, come on in.."


Συγκλονισμένη
εν μέσω πολυάσχολης ζούγκλας
θερίζω κολασμένες λέξεις

Αποδοχή πόνου
άνευ λογικού ορισμού και καθαρών υποδημάτων
Eίμαι το Σήμα Κινδύνου
διαστροφικών συνουσιών

Καταλαβαίνετε...

Ευλογώ με φρίκη την ζωή
ελπίζοντας σε Αφύπνιση

Κοινωνώ Θηριωδία
Ξερνάω φόβο πάνω στις αργόσυρτες λειτουργίες
των κυρίων υμών ει μη ποτέ ανεγερθέντων σκωλήκων

Δώρο προσφέρω ένα μικρό παιδί
Ένα αόρατο λυγμό στους ανώνυμους τάφους
Με ξυρισμένα από θρήνο δάχτυλα
φυτεύω αγιόκλημα στην μνήμη που δεν λιώνει

Μην με κοιτάτε
Ανάπηρη της αγέλης είμαι ,
κομένη ουρά του παρελθόντος
σε σκοτεινά βλέφαρα καρφωμένη
Η απόλυτη Αδιακρισία στο αξιοπρεπές μπουρδέλο σας

Κι όμως η παραδοχή της Αδυναμίας μου
θα φέρει
την Πτώση σας


_στον κύριο που με τρυφερότητα απέδωσε
μαχαίρι κοφτερό στα χέρια μου_


Μαρία Ρ.

Είμαι η κόρη τρυφερής καταστροφής

Είμαι Κίνδυνος
Είμαι Ακαμψία,
η ανεκπλήρωτη κυρία επί των τιμών θανάτου
Είμαι η Σφραγίδα της Διαθήκης
που δεν θέλουν ν’ ανοίξουν

Και εκείνοι
είναι λέξεις που μαράθηκαν
βυθισμένοι στο δηλητηριώδες αίμα μου

Θαυμάστε μας, λοιπόν,
όσο ακόμα σαπίζουμε κάτω
από το αγνό βλέμμα σας

Κλειστοί
μικροί
ασήμαντοι
τάφοι

με ένα σπουδαίο στεφάνι
περασμένο στον μαρμάρινο λαιμό μας

Την αγάπη σας ...


Μαρία Ρ.

Και είπε η Μάρτυρας
ακουμπώντας τις παλάμες
στα λυγισμένα μάτια τους

"'Αφες Αυτοίς
Το Ιδανικό αποζητούν
ανάμεσα
στους λαγόνες Νεκρών Ψαλμωδιών"

μια ψευδής ιστορία

Κάποτε
σε ένα μπαρ του Δουβλίνου
τρείς κουτσές μύγες και ένας μεθυσμένος μονόχειρας ιερέας
- τον οποίον ένα τραγικό συμβάν τον είχε σημαδέψει από νηπιακή σχεδόν ηλικία ,
εγκατελελειμένος σε μια ξυλαποθήκη από τους
γονείς του τα τρωκτικά είχαν φάει
σχεδόν όλα του τα γεννητικά όργανα μαζί με το δεξί του χέρι έτσι όταν μεγάλωσε αποφάσισε ότι ο προορισμός του ήταν να γίνει υπηρέτης του Θεού γνωρίζοντας την Αγάπη
Του για όλα τα πλάσματα της Φύσης-

συζητούσαν έντονα για τον Θεό και τον Διάβολο

Δεν είχαν καθόλου πάρει είδηση την διαδήλωση
που λάμβανε μέρος στον κεντρικό δρόμο.
Κάποια στιγμή μια σφαίρα διαπέρασε το τζάμι
και καρφώθηκε στο στήθος του μπάρμαν.
Εκείνος φτύνοντας αίμα από το στόμα άρχισε να καλεί σε βοήθεια τον πάτερ.

Τόσο απορροφημένος ήταν όμως από την κουβέντα
ο ιερέας που δεν άκουσε τίποτα
Ο χάρος στάθηκε δίπλα του και κούνησε με απορία
το κεφάλι του.

Κύριε, είπε χαμηλόφωνα, αυτός εδώ ο ανόητος θνητός
κουτσομπολεύει εσένα και τον τρισκατάρατο αδερφό σου
με τρείς κουτσές μύγες ενώ οι άλλοι πεθαίνουν

Έτσι είναι αιώνιε φίλε μου, του απάντησε ο Θεός
όλα τα όντα σε αυτόν τον κόσμο βρίσκουν κάπως
να περάσουν την ώρα τους και στην προσπάθειά τους να αγνοήσουν την ύπαρξή σου χρησιμοποιούν
το Όνομα μου μάταια. Περίεργο! Τυφλούς με τα μάτια
στην σωστή θέση, τους έφτιαξα!

άφες αυτοίς

ανάπηροι γεννήθηκαν
αλλά και αυτοί
που δεν έχουν σωματικό ελάττωμα, αγαπημένε
μου Αφανιστή, κάπως θα έβρισκαν την ευκαιρία
να σου στερήσουν την ευχαρίστηση
να καταβροχθίσεις
Ολόκληρη την έστω αμφισβητούμενη Οντότητά τους


Μαρία Ρ.

Άνευ Σημασίας

Salvador Dali

Πρόλογος

Υπάρχουν
Εκείνοι και οι άλλοι
Που διασχίζουν λιβάδια Καρπερής ψευδαίσθησης
Χωνεύοντας προιόντα ποιητικής γαλακτοκομίας

Όλοι ναυαγοί θάλασσας που μέσα απο εικονογραφημένα
Παραμύθια γνώρισαν

Υπάρχουν
Κι Αυτοί
που νηστεύουν το μάννα παχύσαρκης κολακείας
της επι έτη εγκυμονούσας πλην μη κυοφορούσας
αγίας των στίχων

αρκούμενοι στο πικρό χώμα της μοναξιάς τους
γουλιά γουλιά
μπουκιά μπουκιά
ιστορούν των ματιών τους τον βυθό

καλή ανάγνωση …

Ι.

Ματώνω τα ρουθούνια της Νόησης
ανακαλώντας όλες τις απαντήσεις
πίσω στην αρχική τους πηγή

Ερημώνω την Σημασία

Καμμία αγαλλίαση δεν προσφέρει
η απαγγελία κατηγοριών
Ανυπεράσπιστη και ωραία αμαρτωλή

ξαπλώνω αναπαυτικά

στα στασίδια της Α-δικίας

Περιφρονώ τους αιωνίως Πάσχοντες
Ευλογώ τους μόνιμους Δολοφόνους τους

Στην Αργεντινή ανακήρυξαν Άγια την πόρνη Εστέλλα
Που ευνούχιζε τους εραστές της
Πετώντας στις πεινασμένες γάτες
Τα ισχνά κορδόνια τους

Κανείς δεν έμαθε ποτέ πόσα της στοίχισε το Χρίσμα
Και αν συνεχίζει την ίδια εργασία

Μόνο ο νεαρός που μου πούλησε
Μια μπαγιάτικη μερίδα λογικής
Τόλμησε να σκύψει στο γόνατό μου
Και ν' αποκαλύψει το μυστικό

«Όσο θα υπάρχουν εφευρηματικοί Σκύλοι
που επιείκεια εκλιπαρούν την ώρα της Επέμβασης
Τόσο θα δυναμώνουμε
στις πλημμυρισμένες κατακόμβες
Του Χρέους»


Μαρία Ρ.

O Θρήνος της Μίριαμ

Ανήμπορη λύπη

πόσο καιρό ακόμα
στήθια θα τέμνεις
σκορπίζοντάς τα
στον άνεμο

ιστία για να σαλπάρει μίσος αλλοτρίων;

Ω Θεέ μου

Και εγώ ονειρεύομαι
Χίμαιρες αίμα
Και φόνους
Στις παιδικές χαρές

όπου αλλόκοτα όντα
ψυχές εκτρέφουν
για να ταίζουν τα μεστά θεριά
του νου τους

Θολώνουν τα μάτια , Κύριε

Δίχως άρμη
Δίχως δάκρυ

Τα όνειρα μ’αφήνουν

Δεσμώτρια ανίερων Πόθων Ζωής

Κοίταξέ με!

Δεν είμαι όμορφη έτσι όπως στέκομαι
άγαλμα στη κορφή του βράχου ;

Γερασμένη Κόρη Πρώην Ανθρώπων
ατενίζω σάρκινα ναυάγια

Κύριε
Μαρμαρωμένα τα δάκρυα κι απόψε!

Κι όλος ο κόσμος

Αχ όλος ο κόσμος
Μόνο μια στάλα πίκρα
Στην άκρη των χειλιών μου

Υγ.

Και που να κρυφτώ, Kύριε
Τα βογγητά
Να μην ακούω;

Ούτε μια καρδιά γενναία
Δεν απέμεινε
τούτο το φοβισμένο σώμα
να φυλάξει

Ούτε ένα άγγιγμα μικρό
στα πολυκαιρισμένα πλήκτρα
του ονόματός μου

λίγη παρηγοριά να δώσει
στις μαύρες νότες της ψυχής μου ...

Μαρία Ρ.


Και δεν μπορώ να μην αναρωτιέμαι

Υπάρχει κανείς που θα νιώσει την απουσία;