Dark Virtual Poetry

Στέργω
νεκρούς λησμονημένους
στης σκοτεινής κάμαρας
τις ξεψυχισμένες ρώγες

απεγνωσμένα γλείφουν
τις ξηλωμένες ίνες
της κουρελιασμένης μικρής θεάς

όσα γράφτηκαν
όσα ειπώθηκαν

όσα σκοτώθηκαν στις αραχνιασμένες γωνίες
για να έχει και η ήττα ένα τρόπαιο

έστω και γονατισμένο

κάλυψη ήταν
για την ύπαρξη της όλη

στόμα τη σύντομη ζωή της διάβηκε

στάχτη σε στόμα άλλων πέθανε

καθορισμένοι πορεία έχουν οι μικροί σάρκινοι θεοί
όπως και της λατρείας τους οι μικρόψυχοι θνητοί

και πως Αληθινέ να σε αναζητήσω όταν ακόμα εμένα, το ψέμμα, δεν έχω τολμήσει ν’ αντικρύσω ;

κοιτώ τα γυμνά μου χέρια
και τι έγινε αν αγάπη κάποτε αρραβωνιάστηκα
μίσος παντρεύτηκα
φόνο γέννησα
μίασμα ενηλικίωσα

δεν είναι ο κόσμος μια πληγή, Κύριε
όπως τα σπαρμένα υπολλείματα ουρλιάζουν

όχι, Κύριε

αλεστική μηχανή είναι
και εγώ ανεπιθύμητη κηλίδα στα φθοριωμένα δόντια της


Μαρία Ρ.