Dark Virtual Poetry

Σκέφτομαι

πως θα εξοργίσω τον κόσμο
ή τουλάχιστον να τον αγνοήσω
όπως αδιαφορώ για την παγοδρόμο αράχνη
πάνω στον γυμνό γλόμπο
ή να τον κάνω να με αποφεύγει
λέγοντάς του μαλλιαρές ιστορίες
για φαλακρούς πεθαμένους
ή να εφεύρω μύριες δικαιολογίες
για να πάψω να τον δικαιολογώ

ή να με φανταστώ καθισμένη
σε μια πάνινη πολυθρόνα
καταμεσής στην έρημο
να αγναντεύω την θάλασσα
που θα την καταπίνει
ένα τεράστιο λυκίσιο στόμα

- λύκε λύκε είσαι εδώ; -

ή να μάθω επιτέλους να προσεύχομαι σωστά
ή , ακόμα καλύτερα, να γίνω πόρνη
και μετά να με ανακηρύξουνε αγία

ξέρω ότι στο τέλος
θα απολύσω νου
- τραλαλά - τραλαλά-
για να προσλάβω τρέλα

θα την φορέσω φουλάρι στο λαιμό
και σ’ ένα θανάσιμο ταγκό με την αράχνη
θα τραγουδώ σιγανά

«Στην γωνία σας εσείς ,
στον κύκλο μου εγώ
γύρω-γύρω όλοι ,
στη μέση ο Θεός

ποιος από όλους μας είναι ο τρελός;»


Μαρία Ρ.