O Θρήνος της Μίριαμ

Ανήμπορη λύπη

πόσο καιρό ακόμα
στήθια θα τέμνεις
σκορπίζοντάς τα
στον άνεμο

ιστία για να σαλπάρει μίσος αλλοτρίων;

Ω Θεέ μου

Και εγώ ονειρεύομαι
Χίμαιρες αίμα
Και φόνους
Στις παιδικές χαρές

όπου αλλόκοτα όντα
ψυχές εκτρέφουν
για να ταίζουν τα μεστά θεριά
του νου τους

Θολώνουν τα μάτια , Κύριε

Δίχως άρμη
Δίχως δάκρυ

Τα όνειρα μ’αφήνουν

Δεσμώτρια ανίερων Πόθων Ζωής

Κοίταξέ με!

Δεν είμαι όμορφη έτσι όπως στέκομαι
άγαλμα στη κορφή του βράχου ;

Γερασμένη Κόρη Πρώην Ανθρώπων
ατενίζω σάρκινα ναυάγια

Κύριε
Μαρμαρωμένα τα δάκρυα κι απόψε!

Κι όλος ο κόσμος

Αχ όλος ο κόσμος
Μόνο μια στάλα πίκρα
Στην άκρη των χειλιών μου

Υγ.

Και που να κρυφτώ, Kύριε
Τα βογγητά
Να μην ακούω;

Ούτε μια καρδιά γενναία
Δεν απέμεινε
τούτο το φοβισμένο σώμα
να φυλάξει

Ούτε ένα άγγιγμα μικρό
στα πολυκαιρισμένα πλήκτρα
του ονόματός μου

λίγη παρηγοριά να δώσει
στις μαύρες νότες της ψυχής μου ...

Μαρία Ρ.


Και δεν μπορώ να μην αναρωτιέμαι

Υπάρχει κανείς που θα νιώσει την απουσία;