Απόλυση

Και κάπως έτσι φτάσαμε την ώρα μηδέν του έρωτα

Αιφνίδια επικαλέστηκα την σκέψη σου
όπως η πόρτα διάπλατα ανοίγει
από απρόσμενα δυνατή
ριπή του αέρα
- έχει ο καιρός ραπίσματα
κι εγώ λατρεύω στα βάθη των αιώνων
της θάλασσας τις ρυτίδες
Άσε με ν’ αγαπώ ό,τι δεν μπορώ ν’ απαλύνω-

Θα έχεις δώσει ολοήμερη αποβολή
στις προφάσεις
και θα στήνεις ενέδρες τώρα
στην στοιχειωμένη Τρικυμία
αλλά μόλις περάσει η ανάγκη
πάλι σε κάποιας Κίρκης
τα εργολαβικά γόνατα
θ’ αναθέσεις το γκρέμισμα

Εγώ
όπως πάντα μονότονη διαδρομή
Φορώ κάθε πρωί το ίδιο σώμα
Βάζω το στόμα στην σωστή θέση
Στρώνω επιμελώς την μάρτυρα κατηγορίας
ανάμεσα στα φρύδια
και αναγγέλομαι
συναρμολογημένη αξιοπρέπεια

Σε σκέφτομαι τώρα
Υπογράφεις την κλήτευση δήθεν ανέμελα
Κάνεις ζάπινγκ στις επιθυμίες σου
αποφεύγοντας τα τρέιλερ
για τα δελτία έκτακτων τελεσμένων

ή μικρός μικρός ονειρέψου, μονολογείς
ή αλλιώς ο λύκος θα είναι για πάντα πεινασμένος

Εγώ
Όπως πάντα μονότονο βήμα
Κάθε πρωί ντύνομαι τα μετρημένα
Πλέκω σε σφιχτή πλεξούδα τα πνιγμένα
Και ζω το πεπρωμένο μου στο έπακρον

Δίπλα στα αποξηραμένα μου μαραίνονται και τα χλωρά

Μας σκέφτομαι τώρα
Εγώ εδώ
να κεντώ το τετέλεσθαι
Εσύ εκεί
να αλλάζεις μανσέτες
στα γιατί

Και κάπως έτσι βρεθήκαμε άνεργοι
Μας απέλυσε η βροχή
χωρίς ούτε ένα όνειρο νοτισμένο
για ανήθικη αποζημίωση



Μαρία Ροδοπούλου