Στην γυάλα

Κλεισμένη σε γυάλα με υάκινθους ανασαίνει από τις πληγές
Σαν μεγάλο λυγερό αλλά κατά ένα περίεργο και θαυμαστό τρόπο δυσκίνητο ψάρι
Αποτέλεσμα πολλών διασταυρώσεων, ξέρει ότι δεν είναι μοναδική στο είδος της

Αργοπορημένοι διαβάτες την προσπερνούν με στόμα επιδεικτικά ανοιχτό

Ένας ιερέας
Ένας πολιτικός
Ένας λογιστής
Ένας δαίμονας
Ένας άντρας
Ένας πατέρας
Ένας εραστής

Ένας Θεός πατέρας παντοκράτορας και ποια είναι αυτή πέρα από ένα μικρό,
θηλυκό και καθόλου ξεχωριστό αμφίβιο

Θα μπορούσε φυσικά να τους ξεχωρίσει
αλλά σφύζουν όλοι από την ίδια καταραμένη υγεία
Δάκτυλα μεταχειρισμένες λέξεις αγκώνες χωρίς ρίζες
και μια γλώσσα που δεν ξέρει σε ποιο στόμα να πνιγεί
Δυο – τρία σκιάχτρα την χαιρετούν στρατιωτικά

Το παιδί στο πλάι της σαπίζει

Κουβαλάει στην ράχη του τα μαλλιά της
δεύτερο χέρι ημέρες σεμνότυφα γόνατα
η ζωή αραιή σε κεσεδάκια γιαουρτιού

Κίτρινος ουρανός και ένας επισκέπτης κολλάει την περιέργειά του στο τζάμι
Εκείνη κολυμπάει αργά μακριά του

τα χρονικά μιας απόστασης

Ολοστρόγγυλη γυάλα
χωρίς γωνίες
η ντροπή δεν ξαποσταίνει
Ταΐζει την ξεδοντιασμένη λύπη χυλό
Μισεί τα νεκρολούλουδα
Από μέσα τους ξεπηδά κοράκι σαρκοβόρος φόβος

Κάποιος πιάνει σφιχτά την γυάλα και την κουνά πέρα δώθε
Προσπαθεί μάταια να κρατηθεί
Όπου γυρίζει έρχεται αντιμέτωπη με το πρόσωπό της
Το παιδί στο πλάι της βήχει σκοροφαγωμένα φέρετρα
Χαμογελάει φρικτά

«ουδέν νεώτερον από τους καθρέφτες» της λέει με νόημα

Εκείνη κλείνει σφιχτά τα μάτια
Δεν θέλει να βλέπει
Γυμνοσάλιαγκες απόπειρες κολλούν στο τζάμι
Το παιδί πηδάει έξω από την γυάλα
Την κοιτάζει λυπημένο
Το παιδί σαπίζει έξω της
Η φωτιά θα ήταν μια λύτρωση
Εκείνη είναι νερό
Το παιδί σαπίζει μακριά της

Η αντανάκλαση μοναδικό εμπόδιο


Μαρία Ροδοπούλου