Το κελί δίπλα στο κύμα

Μπρούμυτα στο κύμα των εποχών όπου οι δαίμονες τρώνε ψωμί και οι άγγελοι αλάτι
Κάπου στην Μεσόγειο θάλασσα εκείνη μπουκώνεται μίσος κι αφήνει το σκοτάδι μέσα της να λυμαίνεται ό, τι απέμεινε. Τα νέφη έρχονται από την ανατολή και καταλήγουν στο ίδιο σημείο. Ανάπηροι ορίζοντες. Απομίμηση ανέμου.  Ομοιώματα γέλιου. Σπασμωδικές κινήσεις του στόματος. Κανείς δεν κοιτά. Κανείς δεν βλέπει. Το κελί της. Δίπλα στα τοξικά κύματα.

«Φταίει αυτό το καταραμένο πόδι, μου είπε γονατισμένη από την επιθυμία σε μια βιτρίνα καλυμμένη με φτηνό χαρτί και αποτυπώματα ψευδαίσθησης. Και σκέφτηκα «ό, τι της συμβαίνει δεν με αφορά κι όμως όλα τα κελιά είναι ένα κύμα μακριά από το ταξίδι. Δεν σώνεις τίποτα μέσα από το τζάμι αλλά γιατί τότε την ακούω να μου μιλά πίσω από την πρόβα πριν τα λαμπερά εγκαίνια;»  Μην γελιέσαι,  μου απάντησε χωρίς να κουνιούνται τα χείλη της, ψεύτικη είμαι. Αλλά είμαι προγραμματισμένη των πόθων. Κάποτε είμαι νέα,  άλλοτε είμαι αλάτι κι άλλες φορές ψωμί. Ικανοποιώ όλα τα γούστα. Ανάλογα με την διάθεση του διακοσμητή και με την πορεία της όρασης των μελλοντικών αγοραστών. Είμαι το εναλλακτικό όνειρο του καταναλωτή διαβάτη. Δεν βλέπω πέρα από το τζάμι αλλά το χώμα τους διαθλάται στο κέρινο πρόσωπό μου. Είμαι γελαστή, είμαι σοβαρή, είμαι γοητευτική, είμαι το πακέτο τους. Είμαι ευτυχισμένη.  Όμως να… είναι η αλλαγή των εποχών, ξέρεις.  Με αφήνουν γυμνή, φαλακρή και χωρίς βλέφαρα. Πως θα κλάψω χωρίς την  επί πιστώσει αξιοπρέπεια μου; Τότε αρχίζει και με πονάει το πόδι μου. Ποτέ το ίδιο όμως. Στην αρχή αναρωτιόμουν  μα μετά κατάλαβα πως δεν έχει καμία σημασία. Ξημερώνω και βραδιάζω στην ίδια θέση χωρίς να μπορώ να αλλάξω όσο η εποχή είναι η ίδια. Καταλαβαίνεις έτσι δεν είναι; Εξάλλου δεν υπάρχει ιστορία που δεν έχει ειπωθεί. Το μόνο που αλλάζει είναι ο διακοσμητής. Αλλά εγώ μένω εδώ, ούτε ένα αντίο δεν προλαβαίνω να πω πριν με αδειάσουν από εμφάνιση.

Μουρμούριζε για πολλή ώρα μες στο μυαλό μου ακόμα και όταν βρισκόμουν μίλια μακριά της. Οδηγούσα με προορισμό την θάλασσα κι ας ήταν γεμάτες οι αποσκευές μου με τα κελιά που μου είχε χαρίσει το μανεκέν μας τυχαίας βιτρίνας. Όταν έφτασα μπροστά στο ταξίδι στάθηκα για λίγες στιγμές ακίνητη. Φουσκοθαλασσιά. Σκόρπια σύννεφα και ένας λιμασμένος θεός έκοβε εισιτήρια στο έμπα του κύματος. Έβγαλα την περούκα, πέταξα το κλεμμένο πόδι και στάθηκα μπροστά του χωρίς βλέφαρα. Μου κούνησε αρνητικά το κεφάλι. Ένας άγγελος στο πλάι του με φτερά γεμάτα σκώρους έκανε να μου χαμογελάσει . Ξέρασε αλάτι η ανάσα του.  Όλη η ακτή βρωμούσε ψόφιο ψάρι και το νερό είχε ένα αρρωστιάρικο κίτρινο χρώμα. Δεν ήξερα τι άλλο να βγάλω από πάνω μου για να φύγει η μπόχα από το κύμα. Ο ανώνυμος δαίμονας στο πλάι μου, μου έδειχνε επίμονα ένα σημείο προς την μεριά της δύσης. Δεν ήθελα να κοιτάξω. Αλλά γι αυτό είναι ανώνυμος ο διάβολος. Για να σου αφήνει την επιλογή. Όταν γονάτισα από την επιθυμία της όρασης είδα αυτό που ήθελα. Μια τεράστια εθνική οδό γεμάτη βιτρίνες με πανέμορφες κούκλες που μου είχαν κρατήσει χώρο. Ανέβηκα στο κελί  μου, και φόρεσα την εποχική μου ύπαρξη. Δίπλα στο κύμα. Δίπλα στον λιμασμένο θεό. Δίπλα στον ανώνυμο διακοσμητή μου.»

Κάπου στην Μεσόγειο θάλασσα. Δίπλα τους. Δίπλα σας. Την εποχή που οι δαίμονες τρώνε το ψωμί και οι άγγελοι τ' αλάτι.


Μαρία Ροδοπούλου