Ανέφικτη κατάργηση

Δεν θα μπορούσε να γίνει  διαφορετικά

Σκαρφάλωνε στους καυκάσιους ώμους του
ξεχτένιστη
Λυγερή φαντασίωση
με τρυπημένους αστράγαλους
στους ημιτελείς κύβους
αψεγάδιαστων πρωινών
Από ψηλά αγνάντευε τους πεσμένους
και η ερώτηση  
φόνευε το στόμα τους

Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά

Ανέβαινε στους παλιρροιακούς ώμους του
με ξέπλεκα δάχτυλα
Λιγνή επιθυμία
σ' ανατέλλων σκοτάδι
με σφαγμένα μάτια
Μια ηχώ που δεν ομολογούσε φόβο
παρά μόνο στην σελήνη του κορμιού του
σφάδαζε από την ανέφικτη κατάργηση
των οστών και της βαρύτητας 

Η ενταφιασμένη γυναίκα
ορειβάτης στα Ιμαλάια της ανάγκης του
πληγώνει ακόμα τον θάνατο
εξαγοράζοντας το ύψος
με αντίτιμο τις πτώσεις



Μαρία Ροδοπούλου

Ανεπίδεκτοι Αίματος

Η ιστορία είναι γνωστή αλλά κανείς ποτέ απ’ αυτήν δεν διδάχτηκε

Νύχτα τους περιμέναμε αλλά εκείνοι πρωί διέσχισαν τα χωράφια μας
και το αίμα ~ τόσο ζεστό τόσο γλυκό ~ πότισε τα βλάσφημα λαρύγγια τους και θέριεψε τα νεκρά τοτέμ τους

Σέχτα μιρ ουν τε  γκτανστ  ατ μαμιρ (κανείς δεν θα εξιστορήσει στα παιδιά μας το μέλλον)


Θα έρχεται στον ύπνο μου
με βρώμικα νύχια από την χολή των ξόανων αφεντικών του
θα χτενίζει τις λυμένες απ’ τα μαλλιά μου κορδέλες
τρίζοντας τα δόντια πάνω από τον νεκρό μου λύκο
σαν να ήμουνα κάποτε θεός
που απαρνήθηκε την αρρενωπή του φύση

Θα έρχεται χαμηλώνοντας τα κίτρινα οστά
στο άσαρκο πρόσωπο
τάμα και υποταγή στην φαγωμένη σάρκα
στην θεϊκή μυρουδιά του ψημένου κρέατος

στην άλλη μου όψη, κατακτητές των ορυχείων μου

θα με ξεπερνούν τα χρόνια
οι εποχές
οι κακοντυμένες ώρες
της εν συντομία νεκρώσιμης λατρείας μου

Θα σκίζει στα δύο την γη μου
Εγώ η θάλασσα εγώ και το χώμα

σαν να ήμουνα κάποτε θεός
χωρίς να βλέπει τα ανοιχτά χείλη

Στον ουρανό θα τα ράψω
που αρνήθηκε την υγρή στεριά
Στον ουρανό που έστρεψε την ράχη
στα παιδιά του χωραφιού του  

Και σιγά – σιγά θα χάνομαι
στ άφυλα μεριά
στο μεταλλαγμένο αίμα
με τους αγγέλους
στο αιδοίο μου φοδραρισμένους
να ψάλλουνε μάταια ωσαννά

θα έρχεται στον ύπνο μου
και θα χτενίζει το χάος τρυφερά
απομακρύνοντας τα ματωμένα μου αγκάθια

γυναίκα δεν θα λέω
γυναίκα δεν θα ποιώ
γυναίκα δεν θα είμαι 

Μαρία Ροδοπούλου

Το Αγκίστρι

Με κούρασες

ξεκούμπωτη τις πύλες μου να περνάς

είπε ο εφιάλτης

πετώντας
τα κουβάρια μάτια μου

στους γύφτους δούλους

που προσπέρασα ανάποδα

Ένα παιδί κρεμασμένο

στον καθρέφτη τ’ ουρανού

~ πάντα μπορείς να έχεις

τόσα παιδιά όσους καθρέπτες σκέπασες  ~

κουλουριάστηκε

στους αστραγάλους μου

Η νύχτα γεννιόταν αργά

από τα νύχια του χώματος

ανέβαινε στα μεριά

της χοντρής γυναίκας

και στο άσφαιρο στόμα

του ηλικιωμένου άνδρα

με χειρωνακτική διάθεση

σε βραδυφλεγή κάλυκα

Εν τω μεταξύ το αγκίστρι δεν έλεγε
ν’ αφήσει ήσυχα τ’ απλωμένα ψάρια
και το καπέλο μου αμφιβόλου χρώματος
με εγκατέλειψε για τους ψαράδες
που πέταγαν γελώντας τα εντόσθια
από την πρωινή ψαριά  στις γάτες

Ήταν η στιγμή

που εκείνο το εξαίσιο κορίτσι

κάνοντας την αναμονή παρόν

ανάβλυσε ένα μοναδικό δώρο για εκείνον

Τον θάνατό της

Υ.Γ

Αποφύγετε την έγχυση ονειρώξεων.

Το έμβολο δεν παρέχεται ως υποκατάστατο .

Μαρία Ροδοπούλου

Κατάθλιψη

Δεν είναι στην επιθυμία που θα μπορούσε να με καίει
δεν είναι καν στην μύγα που βαρέθηκε να πετάει γύρω μου
και τώρα ξαποσταίνει στο πάτωμα
κάτω από την άτριχη μασχάλη  της πλήξης  

Δεν είναι στις ανείπωτες λέξεις
που αστράφτουν στα μάτια μου
ούτε στις κεραυνοβολημένες μέρες
των αναπάντητων βυθών
Δεν είναι στους βράχους που άφησα την σημαία μου
μοιραία αναβάτης χαμηλών στόχων
Δεν είναι στις μικρές αγγελίες αδιεξόδων
στα real estate των συνοριακών αισθημάτων
Δεν είναι στα σύννεφα  αλαφιασμένου σύμπαντος
ούτε στις  παράτες της καμπάνας
στην εκκλησιά με τα κόκκινα κεραμίδια και τον χοντρό παπά
κι όμως λιβανίζουμε τα ίδια νερά ξανά και ξανά 
μέχρις ότου να εκλιπαρεί για σιωπή ο διάβολος
Δεν είναι στα τραυματισμένα λόγια σου
μήτε καν στο δροσερό αγέρι που έρχεται λυτρωτής
από τα δυτικά
Δεν ήταν ποτέ σ εκείνους που θρηνούσαν
 ή σε αυτούς  που γιόρταζαν
τα ασήμαντα, αν μου επιτρέπεις να σου πω

Είναι στην φορμάικα της κουζίνας
που λάμπει από ανιαρή καθαριότητα
ούτε ένας κόκκος σκόνη δεν φέρνει αντίρρηση
Είναι στην τρύπα του κόσμου  
που πρόσφατα μετακόμισε μέσα μου
και όσο περνάει ο καιρός
ξεχειλώνει από τα οκνηρά γόνατα




Μαρία Ροδοπούλου