Ανεπίδεκτοι Αίματος

Η ιστορία είναι γνωστή αλλά κανείς ποτέ απ’ αυτήν δεν διδάχτηκε

Νύχτα τους περιμέναμε αλλά εκείνοι πρωί διέσχισαν τα χωράφια μας
και το αίμα ~ τόσο ζεστό τόσο γλυκό ~ πότισε τα βλάσφημα λαρύγγια τους και θέριεψε τα νεκρά τοτέμ τους

Σέχτα μιρ ουν τε  γκτανστ  ατ μαμιρ (κανείς δεν θα εξιστορήσει στα παιδιά μας το μέλλον)


Θα έρχεται στον ύπνο μου
με βρώμικα νύχια από την χολή των ξόανων αφεντικών του
θα χτενίζει τις λυμένες απ’ τα μαλλιά μου κορδέλες
τρίζοντας τα δόντια πάνω από τον νεκρό μου λύκο
σαν να ήμουνα κάποτε θεός
που απαρνήθηκε την αρρενωπή του φύση

Θα έρχεται χαμηλώνοντας τα κίτρινα οστά
στο άσαρκο πρόσωπο
τάμα και υποταγή στην φαγωμένη σάρκα
στην θεϊκή μυρουδιά του ψημένου κρέατος

στην άλλη μου όψη, κατακτητές των ορυχείων μου

θα με ξεπερνούν τα χρόνια
οι εποχές
οι κακοντυμένες ώρες
της εν συντομία νεκρώσιμης λατρείας μου

Θα σκίζει στα δύο την γη μου
Εγώ η θάλασσα εγώ και το χώμα

σαν να ήμουνα κάποτε θεός
χωρίς να βλέπει τα ανοιχτά χείλη

Στον ουρανό θα τα ράψω
που αρνήθηκε την υγρή στεριά
Στον ουρανό που έστρεψε την ράχη
στα παιδιά του χωραφιού του  

Και σιγά – σιγά θα χάνομαι
στ άφυλα μεριά
στο μεταλλαγμένο αίμα
με τους αγγέλους
στο αιδοίο μου φοδραρισμένους
να ψάλλουνε μάταια ωσαννά

θα έρχεται στον ύπνο μου
και θα χτενίζει το χάος τρυφερά
απομακρύνοντας τα ματωμένα μου αγκάθια

γυναίκα δεν θα λέω
γυναίκα δεν θα ποιώ
γυναίκα δεν θα είμαι 

Μαρία Ροδοπούλου