Έτσι είναι ...

Και ό, τι πολύ πληγώνει
όπως όταν το άλογο ατίθασο καλπάζει
και θανάσιμα τα ανίδεα χαμομηλάκια
 τραυματίζει
εκείνα κρύβουν βαθιά-βαθιά στο χώμα
την γνώση και σηκώνουν άλλη μια φορά κεφάλι
με την ανάμνηση στον μίσχο
και στην ευωδιά την μοίρα
και το άλογο στο τέλος της ημέρας
με τραυματισμένες τις οπλές
κρύβει βαθιά-βαθιά στα μάτια
τον πόνο και τον πεταλωτή αγόγγυστα δέχεται
με την μνήμη στα πόδια
και στα γκέμια του την μοίρα

κι ό, τι πολύ πληγώνει
κύκλους κάνει
γιατί έτσι είναι στην φύση πρέπον
είτε άλογο γεννιέσαι είτε χαμομηλάκι ανθίζεις



Μαρία Ροδοπούλου

Βιομηχανοποιημένη

Στον υπόκωφο ήχο
μεταλλικού τριγμού  
θα μ αναζητήσουν
απολεσθέν ξύλινο δόρυ

μη ανανεώσιμης ενέργειας
συσκευασμένο προϊόν ραδιενεργών προθέσεων
άμεσης κατανάλωσης
μην αγγίζετε όμως την κορδέλα στα μαλλιά
γιατί ως ξώφαλτση τρυφερότητα αντιλαμβάνομαι
το λύσιμο

ατσάλινα τείχη ο κόσμος γύρω μου
σεμνή γκρίζα στήλη καπνού

οδεύω στην αγκαλιά του μαύρου πατέρα

Κάποτε

η πλάτη ανεμόμυλους κουβαλούσε

αλλά σαν έφτασε
στα αιολικά ρουθούνια

η στείρα μυρωδιά της μόλυνσης

ξεπέζεψαν με σωλήνες στην καρδιά

τώρα κάνουν τραμπάλα

στα ξεχασμένα ποιήματα

καμιά μόνωση  
στα παιδιά με τους φανελένιους αγκώνες
έχουν πετάξει προ πολλού τα μπαλώματα στα μάτια

Εξατμισμένη οργή
εγκλωβισμένη

στην ακούραστη γραμμή παραγωγής

Αιμορραγούν τα ύψη

από τις σιδερένιες καμινάδες 

Η Μυρτώ ολοένα πέφτει

στο σφυρηλατημένο αδιέξοδο
δεν αντιλαλούν οι προσευχές
μες στους ανεξίθρησκους αγωγούς

κι εγώ
πικρή ήττα μες στα μεταλλεία

μικρόψυχων επικήδειων ημερών 

Ολοένα γλιστράει μακριά μου η ζωή  

Χωρίς κανέναν ν αναρωτιέται τι απέγινα


Μαρία Ροδοπούλου

από το βιβλίο "Είμαι Πολλές" ,2013, εκδόσεις "Ιδεόγραμμα"

Εξόριστη μελαγχολία

Αύριο θα ξεντυθώ
την μοχθηρή νοσταλγία
πέφτοντας  από τους μαύρους τρούλους
άπειρο
άμοιρο
χελιδoνάκι
που προσπαθεί να μάθει την αρχή

Ασήμαντη επιβάτης
στα γιορτινά ποταμόπλοια

με χέρια λιγδωμένα από την λάσπη
φτιασιδωμένων γέλιων
και τον αστράγαλο του Αχιλλέα
γελωτοποιό στα μάτια

βουτάω την απόχη στο δηλητήριο
της επιθυμίας
- έχει προσαράξει στις ψευδαισθήσεις -
Σου κουνάω το σημαιάκι
από την κουπαστή της απελπισίας
αλλά εσύ αλλού αγοράζεις όραση

Γυμνή

σαν την βροχή
στην γέφυρα
με τα αγάλματα  που συναγωνίζονται σε θλίψη
τους βλοσυρούς φανοστάτες

διασχίζω απ άκρη σ άκρη το αυτόχειρο παραμύθι
με την σκιά σου δεμένη στα αιμόφυρτα βήματα

Αργότερα θα βγάλω
το πανωφόρι της Δηιάνειρας

πέφτοντας από τα καταχθόνια μανίκια
φαρμακωμένο φτερό 
στο λαίμαργο χώμα

μια εξόριστη μελαγχολία στον πάγκο με τ' ανεπιθύμητα

Προς το παρόν γλυκά θα κοιμηθώ
καρφιτσωμένη γυναίκα 
στου ψέματος τ' αγαπημένο στέρνο



Μαρία Ροδοπούλου


Καλή Χρονιά εύχομαι σε όλους.