Ανοιχτή επιστολή

Φοβάμαι ότι με παρεξήγησες
όταν είπα ότι πατάω γκάζι 
μόλις για σένα ανάψει κόκκινο
και τα βράδια ξαπλώνω 
πάνω στα μαρμάρινα μνημεία
για να αφουγκραστώ εκείνους που δεν μιλούν
Μήπως ήδη με κατέδωσες
στην Εξουσία σου;

Θα σου το πω με άλλο τρόπο
γιατί απ' ότι έχω δει σε γη κι ουρανό
η διατύπωση αξίζει πιο πολύ κι απ' την ουσία
Ακόμα και τ' ασήμαντο σημαντικό το κάνει
μια λέξη που έχει πρώτα λειανθεί
Και δεν συνάντησα ποτέ μου ον
ούτε καν τον εαυτό μου
που να μην του αρέσουν τα λουλούδια
Έστω κι αν καθόλου δεν μυρίζουν
έστω κι αν μόνο σε μια εικόνα είναι
Ίσως οι λέξεις να ζυγίζουν πιότερο 
κι η ψευδαίσθηση να'ναι πιο πραγματική
κι απ' την αλήθεια 

Και ποια άραγε είναι αυτή αναρωτιέμαι
και δεν ξέρω αν έχει νόημα να αναζητάς κάτι
που απ' την αρχή το ξέρεις
επιμένεις όμως να το αγνοείς
και παρόλο που σ' αρέσουν τ' ασήμαντα
και τρυφερός μαζί τους είσαι
είναι η άλλη σου πλευρά
που όλα τα γκρεμίζει
Σκληρότητα την λένε για να σου δώσω μία λέξη
από εκείνες που γράφονται με τα δόντια να τρίζουν

Θα σου το περιγράψω λοιπόν 
με τον τρόπο που αρέσει σε σένα
αφού πρώτα σου κάνω μια ερώτηση

Που στην ευχή ζεις ...

Γιατί εγώ

Ζω σε δρόμους 
που δεν έχουνε σηματοδότες



Μαρία Ροδοπούλου

Στραβά βαλμένα παπουτσάκια

Τι θα ‘κανα χωρίς τις μικρές προδοσίες

που πάντα βρίσκουν τον δρόμο επιστροφής;

Γκρεμίζονται οι λέξεις στο διάβα τους

χαριτωμένες κορασίδες

με κόκκινα παπουτσάκια βαλμένα στραβά

λες και τα ποδαράκια τους

μεθύσαν από τις τόσες ξένες στράτες

κι εγώ κάθε βράδυ κρατώ αγκαλιά

τους μιναρέδες της δύσης μας

για να νιώθω πως ακόμα υπάρχω

Ήταν μεγάλη η διαδρομή από τα μάτια

μέχρι το στόμα και εν τω μεταξύ

μας γύρισε την πλάτη ο κρεμασμένος μουεζίνης

απορώντας με τις ακατάληπτες δάφνες

που στόλιζαν τα αναθήματα

των λεηλατημένων τρούλων

Είναι ο ψίθυρος της νύχτας που σε λυπεί

Κάτι σαν τις σπασμένες απ’ τον χρόνο αγάπες

Ντυμένες τις αγκάλιασες

από φόβο μην τυχόν

και σε τρυπήσει το χαμόγελο

που έσταζαν τα ανηφορικά τους χέρια

Αλήθεια, τι θα κάναμε χωρίς

τις μικρές ραχιτικές παιδούλες

που γεννήθηκαν σε κατάμεστη έρημο

μόνο και μόνο για να επιστρέψουν

όταν τα μάτια μας άδειασαν από βέλη;
Με τα στραβά βαλμένα πασουμάκια τους

υποστέλλουν χαρούμενες το νερό 

ανάμεσα στους
σαράντα απαγχονισμένους σιρόκους
της ανατολής

Μαρία Ροδοπούλου 

  

καρικατούρες

Βάζω στις δικαιολογίες ιώδιο
και στην μοναξιά ένα ψέμα επίδεσμο
Ποια ήμουν
πριν γίνω η ανάμνηση εκείνης
που δεν υλοποιήθηκε ποτέ;

Είμαι η Κόρη
της αναμενόμενης Απώλειας

η νεκρή ντράμερ
καλοκαιρινής ανίας

Η υποτιμημένη φόνισσα
μεγαλόψυχων συμβιβασμών
η Στύση

εντοιχισμένης συμπόνιας λαών

καρικατούρα οργασμού

στα βρεγμένα μάγουλα

γεμάτη κυτταρίτιδα

αιωνιότητας

Θερίστρια σωφρονιστών ανάσας
δηλητήριο στο τρίχινο ρούχο
της δουλικής ταπεινοφροσύνης

Είμαι σπέρμα γυναικείο
Tα τέκνα μου, Θεριά,
ατσάλινο δρεπάνι της τελικής άλωσης

Είμαι η Κόρη
του περιφρονημένου Έσχατου

απόκομμα εξαργυρωμένης νύχτας

στα λαγόνια νυσταγμένης λάσπης

Θα προσευχηθώ για σας 

όταν παραδεχθείτε ότι είστε

φυλακισμένοι στο άρωμα του λιβανιού

που αναδύεται
από τον πολυετή αυνανισμό σας
με τα συμπαγή υλικά 

της υπακοής στην νύστα

fuck your ignorance

and most of all fuck
your so called innosence


Μαρία Ροδοπούλου