Ανοιχτή επιστολή

Φοβάμαι ότι με παρεξήγησες
όταν είπα ότι πατάω γκάζι 
μόλις για σένα ανάψει κόκκινο
και τα βράδια ξαπλώνω 
πάνω στα μαρμάρινα μνημεία
για να αφουγκραστώ εκείνους που δεν μιλούν
Μήπως ήδη με κατέδωσες
στην Εξουσία σου;

Θα σου το πω με άλλο τρόπο
γιατί απ' ότι έχω δει σε γη κι ουρανό
η διατύπωση αξίζει πιο πολύ κι απ' την ουσία
Ακόμα και τ' ασήμαντο σημαντικό το κάνει
μια λέξη που έχει πρώτα λειανθεί
Και δεν συνάντησα ποτέ μου ον
ούτε καν τον εαυτό μου
που να μην του αρέσουν τα λουλούδια
Έστω κι αν καθόλου δεν μυρίζουν
έστω κι αν μόνο σε μια εικόνα είναι
Ίσως οι λέξεις να ζυγίζουν πιότερο 
κι η ψευδαίσθηση να'ναι πιο πραγματική
κι απ' την αλήθεια 

Και ποια άραγε είναι αυτή αναρωτιέμαι
και δεν ξέρω αν έχει νόημα να αναζητάς κάτι
που απ' την αρχή το ξέρεις
επιμένεις όμως να το αγνοείς
και παρόλο που σ' αρέσουν τ' ασήμαντα
και τρυφερός μαζί τους είσαι
είναι η άλλη σου πλευρά
που όλα τα γκρεμίζει
Σκληρότητα την λένε για να σου δώσω μία λέξη
από εκείνες που γράφονται με τα δόντια να τρίζουν

Θα σου το περιγράψω λοιπόν 
με τον τρόπο που αρέσει σε σένα
αφού πρώτα σου κάνω μια ερώτηση

Που στην ευχή ζεις ...

Γιατί εγώ

Ζω σε δρόμους 
που δεν έχουνε σηματοδότες



Μαρία Ροδοπούλου