Έλα πιο κοντά να σου τραγουδήσω
ένα παραμύθι για κείνα τα παιδιά
με τις σακατεμένες ρίζες
σε μια χώρα όπου ο άνεμος
δεν ανταμώνει το νερό
κι αλωνίζει η ερημιά
με τον μαύρο θάνατο στο πλευρό της
Σιτάρι αλεσμένο με αίμα
άνοστο άρτο δωρίζει
στενάζουν τα οστά
που θέρισαν οι μηχανές πολέμου
Στους φράχτες
από τα μάτια υψωμένους
λάβαρο θλιβερό
καρφωμένα σπουργιτάκια
Εμείς;
Αξιοθρήνητοι απόγονοι νεκρών θεών
Μαρία Ροδοπούλου
Υ.Γ.
what the fuck is going on with our humanity?
"Ήταν απόγευμα και τρεις ήλιοι
βασίλευαν στις χούφτες τ'ανέμου
Κανείς δεν είχε θέση
σ'αυτή
τη καταδιδόμενη
από άθλιους Ιούδες
γη " Μαρία Ρο.
"Μεγάλοι δρόμοι της σιωπής βγάζανε πέρα
στης Αναπαύσεως τις γειτονιές -
εδώ ούτε Ανακοινώσεις - Ούτε Αντιγνωμίες
Ούτε Σύμπαν - ούτε Νόμοι -
Με τα ρολόγια ήταν πρωί, και για την Νύχτα
μακριά σημαίναν οι καμπάνες-
Αλλά οι Εποχές δεν είχαν θέση εδώ
Γιατί ήταν ατμός ο Χρόνος"
Έμιλυ Ντίκινσον - μτφ Έλλη Συναδινού
"Το ανεξάντλητα σημαίνον" εκδόσεις Ιδεόγραμμα
