Ο μύκητας του συμβιβασμού

Κι έρχονται φορές
που η πέτρα ματώνει στην ατσαλένια χούφτα
η ανιαρή προσδοκία της μετριότητας
καλύπτει σαν μούχλα τα πρόσωπα
τρώει τα πάντα
ο μύκητας του συμβιβασμού
απέναντι από τον τρίτο όροφο
όπου διαμένει η μοχθηρία
μια νοικοκυρά τινάζει ξανά και ξανά
τα μολυσμένα όνειρα
που άφησε ο χθεσινοβραδινός επισκέπτης
κι ένας γέρος σ’ αναπηρικό καρότσι
ατενίζει από το μπαλκόνι του διπλανού διαμερίσματος
την κιλότα λιγδερής ανακωχής
με το σάλιο να τρέχει στον ανήμπορο ανδρισμό του

Κάποτε θα πεθάνουμε
μέχρι τότε θα ξεψυχούμε
σκέφτηκε η ένοικος
αυτοσαρκαζόμενη
αλλά μην την ακούτε αυτήν
ενίοτε βγαίνει στο βρώμικο μπαλκόνι
και κάνει μπανιστήρι
σ’ εκείνα που δεν αντέχει ν’ αγγίξει
μετά ποτίζει τις μαργαρίτες
στην ξεθωριασμένη ταπετσαρία
του λουτρού της

όλα καλά
μια μέρα την φορά
μια μαργαρίτα το πότισμα


όλοι μας νότες
στο βαρετό πεντάγραμμο της παραίτησης

Μαρία Ροδοπούλου

4η ημέρα κατολίσθησης

Κάποτε
θ’ αποσώσουν  τα κτήνη  να ικετεύουν
κι η λιγοστή σάρκα

απομεινάρι  θλιβερό
μοναδικό στολίδι
 στα ξεγυμνωμένα σωθικά του άλλοτε

θα λιώσει
άχρηστη κοπριά σε καμένο χώμα

κι οι προφητείες
χλωμά φαντάσματα
που ξεθωριάζουν στα πεθαμένα σπίτια
αγκαλιά με τις παραδουλεύτρες του θανάτου
με τις  φλογισμένες γλώσσες
και τα κίτρινα μάτια

θα διεκδικήσουν ξανά την θέση τους
ανάμεσα στις αδέξιες βελονιές
του παλιού μπαλώματος  
που έκλεινε την τρύπα στο φθαρμένο παλτό της
όπως η ελπίδα βούλωνε κάποιες φορές
άκομψα και προσωρινά
την  ευδιάκριτη διαρροή της βρόμας του κενού

αλλά εκείνη δεν έζησε αλλού
παρά μονάχα στα θολά
αδιευκρίνιστα
σαρκοβόρα
σύνορα
του τρόμου και του ονείρου

μόνο όταν ακίνητη στεκόταν
τα φιμωμένα χέρια της
μύριζαν της θάλασσας την αρμύρα
και το μόνο που ποθούσε

ήταν να βάλει φωτιά
να κάψει
να κάνει στάχτη

εκείνο τον αφρό που άφηνε η παλίρροια
στις μαύρες αμμουδιές της
έβγαζε γλώσσα στα μπαλώματα
και σήκωνε κοροϊδευτικά τα φρύδια
στα σκυλιά που είχαν μαζευτεί
στο υπόγειο του θεού της

εκεί που κάποτε έπαιζε κρυφτό
αλλά κανείς ποτέ δεν την βρήκε
έτσι ένα βράδυ κλείδωσε την πόρτα
πέταξε το κλειδί στ’ αστέρια
και γύρισε την πλάτη στα πουλιά
που έφευγαν γιατί ερχόταν ο χειμώνας

και τι δεν θα έδινε
μονάχα για μια φορά
να δει τον ήλιο ν’ αυτοκτονεί
στης θάλασσας τον ορίζοντα

χωρίς να νιώθει απέραντη φρίκη
για όλα εκείνα που δεν έχουν ακόμα γίνει

αργά χθες βράδυ ξεψύχησε και το τελευταίο όνειρο
έγραψε με ένα μικρό μολύβι
πάνω στο λείο μέτωπο
ανέκφραστου κοριτσιού




Μαρία Ροδοπούλου

Μάτια εξόριστα

Βρέχει λάσπη απόψε
Σιδερένιο το κοχύλι
και η μαυροφορεμένη αυγή
πολυκαιρισμένη λύπη
στις δαγκάνες του πιασμένη
Ατελέσφορο κύμα
στην σάρκα παγιδευμένο
τις γαίες των ονείρων του μασάει
Μικρά μου στρογγυλά
της άνοιξης ζουμπούλια
μάτια
του νερού εξόριστα
φέτος δεν θα σας χαϊδέψουν
Μυτερά
άθραυστα
μαρμάρινα σαγόνια
και να, ύδωρ μου χαμένο,
τα χέρια μου άλλο δεν θα σε ξοδέψουν

Βρέχει λάσπη απόψε
 Οι προσευχές βρωμίζουν
και το κερί
που άναψα για σένα
στο περβάζι σου
ταμένο


Μαρία Ροδοπούλου

Το ανώνυμο άρωμα των αγριολούλουδων

Μαραμένες συνεντεύξεις
συνταξιούχου παράδεισου
που κάποτε ήταν βροχή
μια μεγάλη ξηρασία
καταμεσής ωκεανού
πλέον
ματαιοπονεί
για όλα εκείνα τα δέντρα
που δεν χάιδεψε

ποτέ δεν έζησε αθώα
κι ούτε η σκόνη του θα μείνει
κειμήλιο μια μάταιης ιστορίας

όμως
κάποτε
εν μέσω προσωπικής συμφοράς
μίλησε για μια γυναίκα
που μύριζε
σαν σπάνια του χειμώνα
χαμομήλια

Κάποτε η θάλασσα
της μιλούσε
στην νηπιακή της γλώσσα
κι έπλεκε κοραλλένιους γρίφους
γράφοντας προφητείες
στις σαπισμένες άγκυρες
από τότε
οι γύπες κάνανε κύκλους
ψάχνοντας
ένα αφύλακτο κύμα
ενώ οι μαργαρίτες
κάλπαζαν στα φρύδια της
από τότε
ακόμα
οι δήμιοι προβάριζαν
θάνατο
στα μάτια της
ενώ εκείνη στίχους
ζωγράφιζε
σε μιας ανέφελης στιγμής
την νότα

τώρα
αγριολούλουδο
θανάσιμα τραυματισμένο
βρέχει τα πόδια του
στις όχθες αναμάρτητου ποταμού
προϊστορικός κυνισμός
λούζει με τρυφερότητα
τους μίσχους του

In infinitum

θα εξομολογεί το νερό
στα μικρά ξενοδοχεία
της λύπης της

In infinitum

εκείνη θα παραμείνει

ένα αυθάδικο
γελαστό
αγριολούλουδο

για πάντα
αινιγματική
απόμακρη
άπιαστη

σαν εκείνη την ελεγεία
που ο θεός δεν τόλμησε ποτέ να γράψει

και κανείς θνητός ή αθάνατος
δεν είχε τα κότσια να σκεφτεί


άργησα να μιλήσω
αλλά να ξέρεις
χαμογελώ
σε


Μαρία Ροδοπούλου