Ασθενικά

Φυλλομετρώ τα όνειρα
                        που σε διηγούνται
και μετρώ τ’ αδέξια αποτυπώματα
                 στα λιωμένα κεριά
πάνε χρόνια που κυνηγούσα
        εκείνα τα’ άλυτα αινίγματά σου
σκέβρωσε η πλάτη
               από εκκρεμότητες
                             και τ’ αυτόχειρα δάχτυλα
δεν έχουν άλλη αιωνιότητα να ξοδέψουν
Ανάμεσα σε γερασμένες φωτογραφίες
                  πού είναι οι κάτοικοί της άραγε
       διακρίνεις τ’ ασθενικά χρώματα ενός Παραμυθιού
Στο τέλος κανείς δεν επέστρεψε
                  εκτός από ένα μικρό κορίτσι
                       
                     έκλαιγε πάνω από μια μαρμάρινη κορνίζα

Κι ένα βάζο με δύο ψεύτικες
ανεμοδαρμένες
                          μαργαρίτες

 ακόμα και τ όνομα είχε ξεθωριάσει...




Μαρία Ροδοπούλου