Θνητέ αμνέ μου

Μέρος 1ο κι εκεί μένει ο άνθρωπος

ο κόσμος σε καταβροχθίζει
χορεύοντας βαλς
στων τέκνων σου την πένθιμη ακολουθία
κι εσύ εξακολουθείς
τα πόδια του με το αίμα σου να ξεπλένεις

Τι ωραία γεύση που έχεις σήμερα,
θνητέ αμνέ μου


Μέρος 2ο κι εκεί απλώνει η συνήθεια ονειρώξεις
Ένα πιθάρι γεμάτο τρύπες
   -- ξέρεις εσύ αναγνώστη
μια αλλόκοτη μάνα που μοιράζει κάρμα
φορώντας κόκκινα
έτσι για να ξεγελάει
κι αυτά τα νύχια γραπωμένα στον πήχη
γραφειοκρατία ακόμα και στις ονειρώξεις
διότι τι πιο βαρετό από τον εφιάλτη σας;

ακόμα κι η γραμματοσειρά σας
μου προκαλεί μια ελαφριά ναυτία

Μέρος 3^ο κι εκεί στήνεται στον τοίχο η αθλιότητα

Εμπνέομαι από τα σημάδια της υγρασίας
απεχθάνομαι τις παρομοιώσεις
κι οι εικόνες
με ωθούν στην γεύση αίματος
Δεν πεθαίνω μαζί σου
μόνη γεννήθηκα
          στον κήπο των αιώνιων νεκρών
Η φωτογραφία μου
                                       μα τι ζωηρά χρώματα που έχει
           με του χειμώνα τα χρυσάνθεμα
κι η ανάσα μου βαριά
      
συγγνώμη
αλλά απόψε μόνη θα θρηνήσει
           στις ξεθωριασμένες φούστες
μιας ανατολής
            κι αλίμονο μιας δύσης



Μέρος 4^ο καθοριστικό σημείο πτήσης ή ίσως πτώσης

έχω ένα μεγεθυντικό μάτι
    ερευνά τα κοινά μας σημεία
              μέχρι τελευταία σταγόνα σιέλου
προς το παρόν
            το μόνο που επιβεβαιώθηκε
είναι μια υποψία ανθρωπιάς
                    κι ένας αδρανής σπόρος
φωνητικών ονείρων
Η ανατολή ήταν σύντομη
           αλλά το λυκόφως
είναι γεμάτο λαβύρινθους

Κι απαγχονισμένα χρόνια








Μαρία Ροδοπούλου