Με ένα μικρό
καλειδοσκόπιο στα μάτια της
και μια γυάλα με θραύσματα ονείρων
θα κινήσει να βρει τον πεινασμένο άγγελο
που κάποτε κατοικούσε στην χούφτα της
Δεν είναι η σιωπή που την τρομάζει
ούτε ο αέρας που καραδοκεί στο κατώφλι
έτοιμος να κλέψει τα δάκρυα της για να ξεδιψάσει
ούτε καν οι έρημες φωλιές των πουλιών
εκείνες μυρίζουν εγκατάλειψη κι απόγνωση
δεν είναι οι πονηρές ονειροπαγίδες
που βγάζουν φλας στην μοναξιά της
εξάλλου πάντα παραχωρούσε την προτεραιότητα
στις γκρεμισμένες νύχτες
κι ας ήταν παραπάνω απ’ όσο άντεχε
όχι
η αντανάκλαση της στα μάτια των άλλων
την βυθίζει στα θολά νερά ενός ατέρμονου εφιάλτη
είναι κι αυτή η μικρή νεράιδα φυλακισμένη χρόνια
σε μια σφαίρα γεμάτη αστέρια
Με μια αυτοσχέδια βαρκούλα θα διασχίσει ουρανούς
για να βρει τον λιμασμένο άγγελο
που κάποτε έλουζε τις λέξεις της με αίμα
κι ας συνεχίζει να κατρακυλάει
στην ερημιά της ανυπαρξίας
Πριν φύγω
στείλε μου ένα SOS
Μαρία Ροδοπούλου
