Βυθισμένη στα θολά νερά του παραμυθιού
μετρώ τα χρόνια με τα happy ends
Ένας νωχελικός, χοντρός βάτραχος
ποτέ δεν καταδέχτηκε να γίνει
πρίγκηπας
ανάμεσα στο απύθμενο της χαραυγής
και στο χάος του σκοταδιού
Αυτάρεσκη έγκλειστη
στο μικρό μου σώμα
μια προνύμφη που τρέφεται από νεκρό ιστό
Παραπατώ σαν τζιτζίκι στο τέλος του
καλοκαιριού
με λυμένα γόνατα δειπνώ στην
άγονη γη
περιμένοντας ένα θεό θεριό
τρεκλίζω σαν μωρό που μαθαίνει να περπατάει
ενώ δίπλα μου η ζωή με προσπερνάει
ανέμελη
καβάλα σε μια πραγματικότητα
με φιμωμένα μάτια
Πάντα με συγκλόνιζε η απρέπεια της
Μαρία Ροδοπούλου
