Μη με λησμόνει...

 Πάντα με σκοτώνουν
        αλλά πάντα θα είμαι πολλές…

Αυτοαφανισμός ψευδαίσθησης
κι ένα ριγέ ανίσχυρο στου τίποτα την πύλη
κάποτε θα γεννήσω το αλλόκοτο
ανάμεσα στης φύσης τις ρωγμές
σ’ ένα ποδήλατο πάνω
χωρίς ρόδες χωρίς GPS
Θα ρίχνω αγκίστρι στο νεφέλωμα
της Αφροδίτης
και θα τσιμπάει ο Ιαπετός
        μαζί του θα συνουσιάζονται
                 τα ρόδα και τα αγκάθια
μετά θα σέρνομαι σάρκα θνητή
και ξοδεμένη
αλλά πάντα ποδεμένη
            έστω και το ένα πόδι
                το άλλο στραβό κοιτάει την ανατολή
με το θαύμα μου καμπουριασμένο
         από του φόνου του το πλήγμα
χαρταετό ν’ αμολάει
                στου Άδη το στερέωμα
ομολογώντας Αντιγόνη
            χωρίς χοές και ορυμαγδούς
               κρατώντας μόνο ένα «μη-με-λησμόνει»


Μαρία Ροδοπούλου


Εις μνήμη των θυμάτων μιας ανείπωτης τραγωδίας