Πλάσματα...

 Υπάρχουν πλάσματα με ανθρώπινη μορφή
που γεννήθηκαν και ζουν σε κόκκινες, άνυδρες γαίες
με καμένο ουρανό, οι μέρες τους είναι γκρίζες
χωρίς ήλιο και φεγγάρι. Χωρίς μια στάλα δροσιάς,
ούτε μια σκιά να ξαποστάσουν τον δικό τους ίσκιο,
χωρίς ένα γλυκό κελάηδημα, χωρίς ένα κελαρυστό
παιδικό γέλιο. Υπάρχουν πλάσματα μοχθηρά
με ανθρώπινη μορφή που γεννήθηκαν τυφλά
στην αγάπη, κωφά στην αλληγορία της δυαδικής φύσης
του ανθρώπου, με ανάπηρη ψυχή κι ένα παραπληγικό άνθρωπο
κρυμμένο στα βάθη της κόλασής τους. Δεν γνώρισαν,
στ’ αλήθεια, ποτέ την γη των ανθρώπων ούτε είδαν
ποτέ τον βραδινό ουρανό γεμάτο αστέρια κι όνειρα,
ούτε άκουσαν τον ψίθυρο των δέντρων σαν καταλαγιάζει
ο κόσμος, μηδέ ένιωσαν την δροσοσταλίδα του πρωινού
όταν ο «ο γοργοπαιχνιδομάτης Ήλιος» τεντώνεται
πάνω από τους ακοίμητους φρουρούς.
Δεν ελαφροπερπάτησαν –με ευγένεια και τρυφερότητα
 όπως αρμόζει στους θνητούς – ανάμεσα στην Φύση
των θεών και των ανθρώπων…
Αυτά τα πλάσματα τα οικτίρω αλλά δεν τα λυπάμαι…
δολοφόνησαν τον άνθρωπο μέσα τους, σαβανώσανε
τα μάτια τους και το μόνο μέλημά τους είναι να απλώσουν
την δυστυχία τους στην γαία των ανθρώπων, να την καταπιούν
όπως ο Κρόνος τα τέκνα του και για πάντα
να υπάρχει μια γκρίζα νύχτα των λύκων…

Υπάρχουν πλάσματα με βλέφαρα γεμάτα στάχτες…

#Bewarethenightofthewolves




Μαρία Ροδοπούλου