Πάλι
με ξεγέλασε η Θεά
κατάστηθα με βρήκε το όνειρό σου
Καθώς περπάτησε η Νύχτα
στα ολόλευκα σεντόνια
- αυτή η Μορφή που και θεούς
δαμάζει -
ο Ωκεανός τριγύρω μου
ολούθε μου
και μέσα μου
ανένδοτος ανέβλυζε
όσο κυοφορούσα Τήθιν κι αρχέγονο νερό
Καραδοκούσε ο Τάρταρος τη γέννηση θνητών
απάτησε το βλέμμα
ξεγέλασε το στόμα
Καταβρόχθισε
αιθέρα αστέρια ουρανό
και τις πολύχρωμες εσθήτες
-
Δώρο του
ερωμένου μου
τώρα πια κείτεται στον ποταμό
που τρέφει τον εαυτό του -
Έτσι κι εγώ το σώμα πέταξα
στον Πολυμήχανο Μορφέα
- τον απατεώνα των ανθρώπων -
και βούτηξα στέρφα
σάρκας γυμνή
στο υπέροχο
απέραντο
ερημικό
Κενό μου
Μαρία Ροδοπούλου
