Εάν ερχόσουν το Φθινόπωρο - Έμιλι Ντίκινσον

 

Εάν ερχόσουν το φθινόπωρο

Θα έδιωχνα μακριά το καλοκαίρι

με μισό χαμόγελο και μισή αποστροφή

όπως οι νοικοκυρές διώχνουνε τις μύγες

 

Εάν περνούσε ένας χρόνος πριν σε δω

θα τύλιγα τους μήνες σε κουβάρια

και θα τους έβαζα σε ξεχωριστά συρτάρια

μέχρι να περάσει ο καιρός τους

 

Κι αν ακόμα αιώνες αργούσες

στα χέρια θα τους μετρούσα

συνέχεια θ’ αφαιρούσα ίσαμε

τα δάχτυλα να έπεφταν στην γη του Van Diemen

 

Εάν, όπως είναι σίγουρο

η ζωή αυτή τελειώσει

για σένα και για μένα

θα πέταγα τον θάνατο σαν κρούστα

και αιωνιότητα θα γευόμουν

 

Αλλά τώρα, ανίδεη από το μήκος

του χρόνου το αβέβαιο φτερό,

με κεντρίζει, σαν δαιμόνια μέλισσα,

ότι ποτέ δεν θα μου φανερώσει το τσίμπημά του

 

 

σημείωση: η γη του Van Diemen είναι η Ταζμανία

 

 

 

If you were coming in the fall

 

If you were coming in the fall,

I'd brush the summer by

With half a smile and half a spurn,

As housewives do a fly.

 

If I could see you in a year,

I'd wind the months in balls,

And put them each in separate drawers,

Until their time befalls.

 

If only centuries delayed,

I'd count them on my hand,

Subtracting till my fingers dropped

Into Van Diemen's land.

 

If certain, when this life was out,

That yours and mine should be,

I'd toss it yonder like a rind,

And taste eternity.

 

But now, all ignorant of the length

Of time's uncertain wing,

It goads me, like the goblin bee,

That will not state its sting.



Απόδοση
Μαρία Ροδοπούλου

Οι Σκουπιδολάγνοι ασελγοί της Μήδειας

Αφού δε φτάνει η απέραντη άνυδρη έρημος των εποχών, η τελματώδης άβυσσος των άτεχνων ευνουχισμένων ερπετών που εγκλωβίζουν σ εφιάλτες τον ανθρώπινο νου, κι επειδή ως ελληνική αλλά κι ως παγκόσμια κοινωνία παράγουμε τόνους σκουπιδιών – το αποτέλεσμα, εξάλλου, δείχνει και την προέλευσή του, σκουπίδι είσαι, απορρίμματα παράγεις – αφού οι αιρετοί ‘άρχοντες’ – κι εδώ θυμήθηκα εκείνη τη παλιά φράση ‘η καθαριότητα είναι μισή αρχοντιά’ και γέλασα πικρά – ηγούνται της σκουπιδολαγνείας και της σκατολογίας – αυτός είσαι, αυτούς εκλέγεις κι άσε τα γνωστά «το μη χείρον βέλτιστον» και καταλήγεις τροφή των χοίρων,  λες και το «Χι» της αποχής θα προκαλέσει την οργή του θεού σου και θα πέσει πάνω σου ως φλεγόμενος μετεωρίτης της κόλασης των σκουπιδιών εξάλλου σ αυτόν τον μετεωρίτη δεν περνάς τις μίζερες ώρες της θλιβερής ζωής σου; - αφού δεν αρκούν οι άχρωμες μέρες όπου το μυαλό σου – ή ό, τι έχει απομείνει από αυτό – κονσερβοποιείται, παστεριώνεται και σερβίρεται ως γεύμα των τεράτων, όπου η ψυχή, το πνεύμα και το σώμα υπηρετούν πλέον τους βλάσφημους της Τέχνης και του Πνεύματος, αφού φτάνεις μέχρι το σημείο να πληρώνεις για να βλέπεις τα σκουπίδια – όλα οργανικά κι αναλώσιμα, όμως , παρακαλώ – γιατί τότε εξοργίζεσαι ή τέλος πάντων έτσι διακηρύττεις, όταν τα σκουπίδια ανθρώπινα και μη κατακλύζουν τον ιερό τόπο του αρχαίου θεάτρου της Επιδαύρου; Εξάλλου εσύ δε διαφήμισες τον  σκηνοθέτη που ήθελε να εκθέσει με περηφάνια τα σκουπίδια του μυαλού του στο αρχαίο Ελληνικό θέατρο – αφού προφανώς δε φτάνουν οι προσβολές που δέχεσαι κι οι υποκλίσεις που κάνεις μπροστά στους βάρβαρους κροκόδειλους -  εσύ δεν ήσουν που επέτρεψες στα σκουπιδολάγνα έρποντα να εισβάλλουν ως χυδαίοι γελωτοποιοί σε ιερό χώρο; Εσύ δεν είσαι που δέχτηκες να αφοδεύσεις πάνω στην ίδια την Τέχνη που λες ότι υπηρετείς ηθοποιέ; Εσύ δεν είσαι Υπουργέ Πολιτισμού που περήφανα οδηγείς το απορριμματοφόρο στη χωματερή – πλέον – της Επιδαύρου;

Ένα μνημείο – σύμβολο της αρχαίας ελληνικής Τέχνης – η Επίδαυρος - και μια από τις καλύτερες τραγωδίες που έγραψε ο Ευριπίδης – Η Μήδεια - καταντήσανε λαμπερά απορρίμματα στα χέρια ξένων και εγχώριων άνοων υποκειμένων. Ένα ανέκδοτο της δήθεν μοντέρνας τέχνης και βαθιάς υποτίθεται σκέψης και κουλτούρας του σκουπιδολάγνου σκηνοθέτη. Ευχαριστούμε για τα σκουπίδια που μας σερβίρατε, ήταν όντως μοναδικά.

Τα σκουπίδια, τελικά, που κατοικούν στην ψυχή σας βρωμάνε περισσότερο απ’ όλες τις χωματερές του κόσμου μαζί και, δυστυχώς, η δυσωδία τους γίνεται πύλη σε μια ατελείωτη μέρα βυθισμένη στον υπόνομο της βλάσφημης, βρωμερής, σκατολάγνας χυδαιότητας σας.

Μαρία Ροδοπούλου

Το Τραγούδι Αγάπης του Τρελού Κοριτσιού - Σ. Πλαθ

 

 

Κλείνω τα μάτια κι όλος ο κόσμος πεθαίνει

Ανοίγω τα βλέφαρα κι όλα γεννιούνται ξανά

(Νομίζω υπήρχες  μόνο στο μυαλό μου)

 

Τ’ αστέρια χορεύουν στο μπλε και στο κόκκινο

κι το αυθαίρετο σκοτάδι καλπάζει προς τα μέσα

Κλείνω τα μάτια κι  όλος ο κόσμος πεθαίνει

 

Ονειρεύτηκα ότι με παρέσυρες στο κρεβάτι,

μου τραγούδησες  φεγγαροχτυπημένος

και με φίλησες με τρέλα.

(Νομίζω υπήρχες  μόνο στο μυαλό μου)

 

Ο Θεός πέφτει απ’ τον ουρανό,

οι φωτιές της κόλασης σβήνουν

Βγαίνουν τα σεραφείμ κι οι άνδρες του Σατανά.

Κλείνω τα μάτια κι όλος ο  κόσμος πεθαίνει.

 

Φαντάστηκα ότι θα γύριζες με τον τρόπο που είχες πει

Αλλά μεγάλωσα και ξέχασα τ’ όνομά σου

(Νομίζω υπήρχες μόνο στο μυαλό μου)

 

Θα έπρεπε, καλύτερα,  να είχα αγαπήσει

το πουλί του κεραυνού

Τουλάχιστον όταν έρχεται η άνοιξη,

αυτά με βρυχηθμούς γυρίζουν

Κλείνω τα μάτια κι όλος ο  κόσμος πεθαίνει

( Νομίζω υπήρχες μόνο στο μυαλό μου)


Απόδοση
Μαρία Ροδοπούλου


Mad Girl's Love Song - Sylvia Plath

"I shut my eyes and all the world drops dead;
I lift my lids and all is born again.
(I think I made you up inside my head.)

The stars go waltzing out in blue and red,
And arbitrary blackness gallops in:
I shut my eyes and all the world drops dead.

I dreamed that you bewitched me into bed
And sung me moon-struck, kissed me quite insane.
(I think I made you up inside my head.)

God topples from the sky, hell's fires fade:
Exit seraphim and Satan's men:
I shut my eyes and all the world drops dead.

I fancied you'd return the way you said,
But I grow old and I forget your name.
(I think I made you up inside my head.)

I should have loved a thunderbird instead;
At least when spring comes they roar back again.
I shut my eyes and all the world drops dead.
(I think I made you up inside my head.)"