Ανύπαρκτη στιγμή

 Είμαι παροδική
         σαν τις σκιές που αντικατοπρίζει το φεγγάρι
και καίγομαι με την πρώτη του ήλιου αχτίδα
             αλλά συνάμα επαναλαμβανόμενη
                               σα μια γιορτή πλέον βαρετή
όπου οι καλεσμένοι ολοένα λιγοστεύουν
           οι φίλοι μου
                        χαμένα αστέρια στην ομίχλη των καιρών   
είμαι
ένα δόγμα που κάποτε απορρίπτουν
                             αλλά σχεδόν πάντα δέχονται
                      φοβούμενοι το δικό τους αφανισμό
όμως τα μονοπάτια είναι στενά και δύσβατα
            και πάντα τα διαβαίνω μόνη
 ως μια πιστή
                         δυσλειτουργική
                                  αναίτια
                                      ανώφελη
                                                πυξίδα
                     δείχνω πάντα τον ουρανό
και μετά απλώνομαι
                 κηλίδα αθάνατη
                        στο πεπερασμένο γεγονός
                                   της ύπαρξής μου
γεμίζω τα ποτήρια τους με το αίμα μου
              και υποκλίνομαι μπροστά
                    στο μεγαλείο της ανύπαρκτης στιγμής

Στην υγειά σας...


Μαρία Ροδοπούλου