Dark Virtual Poetry

Eπειδή οι χειμωνιάτικες μέρες οδηγούν σε απραξία και μας κάνουν να αποζητούμε
την τρυφερή, χωρίς πόνο, ανυπαρξία ίσως θα έπρεπε να σκεφτούμε ότι ...

Γεννιόμαστε με την απάντηση μέσα μας. Όμως τα πράγματα δεν είναι και τόσο εύκολα όσο θα ήθελε η επιρρεπής αδύναμη φύση μας. Βλέπετε, Λείπει η Μνήμη. Γι αυτό και αναζητούμε, γι αυτό και ταξιδεύουμε. Κάθε σταθμός και ένα κομμάτι που λείπει από το παζλ της απάντησης. Κάθε μικρή απορία και ένα όνειρο απάντηση. Αλλά υπάρχουν και οι δειλοί της περιπέτειας. Γιατί αυτό είναι Ζωή. Περιπέτεια. Μα εκείνοι προτιμούν να κατεβαίνουν σε ένα σταθμό λίγο πριν ή πολύ πριν την απάντηση. Δεν την δέχονται. Και απορρίπτουν εκείνους που δεν αποβιβάστηκαν. Προτιμούν ξανά και ξανά την ίδια πορεία ίσαμε το ίδιο τέλος. Με δανεικές εμπειρίες νομίζουν ότι μπορούν να βρουν, ότι μπορούν ν' απαντήσουν. Πέφτουν στην δίνη του εαυτού τους. Και κακιώνουν με όλους χωρίς να γνωρίζουν ότι πρώτα με την ψυχή τους έχουν πάρει διαζύγιο. Αν εαυτόν δεν αναζητήσεις, εάν αγάπη σε σένα πρώτα δεν χαρίσεις τότε πως θ' ανακαλύψεις την απάντηση που χωρίς αντίτιμο, Εκείνος σου δώρισε;

Είναι τρυφερό το κενό αλλά για φαντάσου πόσοι έχουν προσπαθήσει να το γεμίσουν.
Τ' ονόματά τους κανείς δεν τα θυμάται. Όλοι θυμούμαστε εκείνους που χάθηκαν
σε προσωπικά ταξίδια. Σταθμό στον Σταθμό. Ίσαμε το Πραγματικό Τέλος.


Μαρία Ρ.

Μια σκέψη που συζητούσα χθες με τον αγαπημένο μου σύντροφο
και μόλις έγινε λέξεις και απάντηση στην ανάρτηση
της Νανάς Τ.